O Mumlardan Sonra

Bugün, 17 Mayıs 2020, doğum günüm ve tüm arkadaşlarım yanımda. Hem tanıdığım, hem de tanımadığım herkes burada ve bildiğim tek şey, bir daha asla bu güne geri dönemeyeceğimiz. Parkta eğlendik, gülüştük, sonra birlikte yemek yemeye gittik. Yemeklerimizi bitirdikten sonra çevreyi gezmeye karar verdik. Zaman hızla geçti ve bu süreçte arkadaşlarım bana verdikleri hediyeleri sunuyorlardı. Tabii ki, hediyeler beni mutlu etti ancak onların yanımda olması, her şeyden daha değerliydi. Hediye ambalajlarını attıktan sonra, herkes masada otururken yanlarına oturdum ve önümde aniden beliren bir pasta gördüm; herkes şarkı söylüyor ve mutlu anlar yaşıyordu. Aynı şekilde, ben de bu mutlulukla doluydum. Bir süre sonra herkes geri saymaya başladı ve bir yaş daha ekleyerek yaşlanıyordum. Annem, “Ve son 3-2-1” dediği anda, önümdeki pembe mumları üfledim. O sırada bir şey oldu. Aniden zaman durdu ve bu anı ışınlandım; artık 2024 yılındaydık. O eski arkadaşlarım hayatımda değildi, İstanbul’da yaşıyorduk ve aynı okulda bile değildim! Bu gerçekten inanılmazdı, sanki 2020’den sonrası bir boşluktu. Belki komik gelebilir ama o eski çocukluk arkadaşlarımla yastıklardan ev yapmayı özledim. Belki yine komik gelebilir ama sürpriz ziyaretlerle evimize gelip birlikte oyunlar oynamayı çok özledim. Yani demek istediğim, bazı şeyler sadece anı olarak kalacaktır, bu yüzden o anıları değerlendirin.