Çok tuhaftı, ağlayamadım ama ruhum paramparça olmuştu.
Günlerden 5 Şubat 2023 Cumartesi günü Kahramanmaraş’tan İzmir’e gitmek üzere otobüs garında ailemle birlikte otobüsümü bekliyordum. İçim çok buruktu ailemden ve evimden ayrılacağım için. İzmir’de bir fen lisesini kazanmıştım ve ara tatilde ailemin yanına gitmiştim. İzmir güzel bir şehirdi okulum da güzeldi fakat ailem olmadığından yanımda hep eksik hissediyordum. Daha sonra otobüs geldi ve ben annemle, babamla ve küçük kız kardeşimle veda edip otobüse binip yola çıktım. Ertesi gün pazardı ve 1 gün sonra okullar açılacaktı. Pazar akşamı annem aramıştı. Her zamanki gibi yemekleri iyi yememi, sıkı giyinmemi tembihliyordu. Bu arada Kahramanmaraş’ta çok güzel kar yağdığından bahsediyordu. O an orada olmayı çok istemiştim. Daha sonra telefonumu kapatıp yattım. Fakat içimde garip bir huzursuzluk hissediyordum. Sabah 06.30’da telefonumu açtığımda bir anda bir sürü mesaj gelmeye başladı. Gözlerimi ovuşturarak okumaya çalıştım bir yerlerde deprem olduğunu anladım. Fakat nerede, ne boyutta olduğu belli değildi. Hemen ailemi aramaya çalıştım fakat yoğunluktan telefonlar kitlenmişti bile. Yurtta arkadaşlarımla hemen televizyonun başına geçtik ve 9 ili etkileyen çok şiddetli bir deprem olduğunu öğrendik Kahramanmaraş’ta da çok ağır hasar olduğunu öğrendik. Ve hâlâ aileme ulaşamıyordum. Daha sonra teyzeme ulaştım ve binanın komple yıkıldığını öğrendim. Söyleyebileceğim bir kelime yoktu adeta dilimi yutmuştum sadece yutkunuyordum. Herkes bana bakıyordu çok tuhaf gelmişti ağlayamıyordum bile donmuştum 1, 2 saat sonra dışarıda kar yağdığını gördüm ve en çok tuhaf gelen de buydu zaten. Keşke onlarla tekrar konuşabilme şansım olsa… Duygularımı hep içimde yaşadım ruhum paramparçaydı ağlayamıyordum ifade bile edemiyordum. Belki de insan her şeyi içine atmaktan boğuluyor zamanla.