Kalabalık insanların arasında dolaştığım ,klasik Pazartesi sendromunu doruklarda yaşadığım günümdeydim .Arabam bozulduğundan hastaneye yürüyerek gidecektim .Doktorlar arasında bugün bir hastayla ilgili görüşlerimizi dile getirecektik. Bu yüzden erkenden kalktım ve yola çıktım. Görünürde dikkatimi çeken bir şey yoktu .Ankara’nın insanları yola erkenden çıkmış, kimisi benim gibi hızlı bir şekilde yürüyor kimisi de arabasıyla ulaşımını sağlıyordu. Tabii ki çok kalabalıktı.Her zamanki sakarlığımla hızlı hızlı yürürken önümde duran şeyi farketmedim ve hızla çarptım.Hiç acı hissetmedim. Ancak çarptığım şeyin bir insan olduğunu öne doğru düştüğü anda anladım .Ani bir hareketle geri dönüp yardım etmek, özür dilemek istediğim sırada yüz yüze geldik. Konuşmuyorduk ama onun söylediklerini duyabiliyordum. Bunun da farkına dört beş saniye sonra vardım. Şaşkınlık içinde olayı anlamaya çalışırken birden gözlerinden enerji çıktığını farkettim .Bu öyle bir enerjiydi ki, insanı içine çeken bir güce sahipti. Yüreğimde sımsıcak bir etki bırakan bu enerji bana, çok alakasız ama, yaşamımda çok sevdiğim anların bir film şeridi gibi gözümün önümden geçmesine sebep oldu.Yüreğim mutlulukla doldu.
Birdenbire iliklerime kadar derin bir acı hissettim .Korkunç bir insan kalabalığı ve nedenini anlayamadığım garip bakışlar arasında gözümü açtım .Başımda doktor arkadaşım Oya, devamlı bir şeyler söylüyordu. Onu görebiliyor, fakat ne demek istediğini algılayamıyordum. Bir süre sonra her şey netleşti .Çarpıştığım kişi arkadaşlarımla durumunu görüşeceğimiz hastaydı. Onunla o gün çarpışmasaydım,belki de bugün hayatta olmayacaktım. Çekilen tomografim sonucunda beynimde bir tümör olduğu erken teşhis edilip, bana yaşamımın geri kalanını armağan eden çarpıştığım davetsiz misafire hep minnettar kalacaktım .Onun sonuçları da gayet iyi çıktı. Biz birbirimize ilaç olmuştuk. Bazen bir davetsiz misafir insanın hayatını değiştirebilir.Bu davetsiz misafir urumu nura çevirmişti.