Bir akşam ailemle birlikte yemek yiyordum. 2 kızım, 1 oğlum ve bir tanecik eşim vardı yanımda sadece. Ailecek bir film seçip onu izledik. Çocukların yattığına emin olduktan sonra bende yatağıma uzanıp gözlerimi kapadım. Sabah gözlerimi açıp mutfağa gittiğimde kimsenin olmadığını fark ettim. Acaba herkes evden, benden önce mi çıktı ? Galiba evden erken bende yemeğimi yiyip hazırlandıktan sonra evden çıktım. Sokaklar çok boştu hiç bir araba hareket halinde değildi. Acaba herkes nerdeydi ?
Bu duruma çok meraklanıp eşimi aramaya karar verdim ama telefonu meşgul çalıyordu. Gerçekten olan biteni tam anlayamamıştım. Arabama binip şehir merkezine doğru yol aldım. Yollar yine bomboştu normalde en kalabalık şehirlerden biri olan İstanbul’u sırra kadem basmıştı. İs yerine gitmeye karar verdim. Arabamı yol kenarına koydum nasıl olsa sokaklarda kimse yoktu. İçeri girdim, yine kimseyi bulamamıştım. Gerçekten kafam çok karışmaya başlamıştı. Dışarı çıkıp bağırmaya başladım ”Sesimi duyan var mı?”. Tabiki de hiçbir ses çıkmamıştı. Acaba Tanrı benimi cezalandırıyordu. Kafamda çok fazla soru oluştu ama yinede pes etmeden aramaya devam ettim. Akşam olmaya başlamıştı doğal olarak karnımda guruldamaya başladı. Yakında bir tane market vardı ordan bir şeyler alabilirdim. Markete girdiğimde etrafta kimseyi göremedim. Bende bir tane sandiviç ve su aldıktan sonra ordan çıktım. Sonra bir banka geçip oturdum ve elimdekileri bitirdim. Daha sonra evime döndüm. Acaba doğum günüm filan da ben mi bilmiyordum. Ailemi çok özlemeye başlamıştım. Eğerki bu bir şakaysa artık kaldıracak durumda değildim. Bütün dünya adeta sessizliğe burünmüştü. Bu yardım çığlığını bir tek ben mi duyuyorum? Sonra dışarıdan bir ses duydum hemen koştum. Bu bir havlama sesiydi. Acaba sadece insanlar mı ortandan kaybolmuştu ? ama neden ben geride kaldım. En sonunda bu yoğun baskıyı kaldıramayıp ağlamaya başladım ama arkamı biri sıvazlamadığı sürece kendimi iyi hissedemiyordum.
Daha sonra uyumanın en iyi şey olduğuna karar verdim , güzel bir uykudan sonra belki kendime geri gelirdim. Gözlerimi kapadım ama çok korkuyordum. Kimsenin olmadığı bir dünyada yaşamak çok zordu. Sabah beni eşim uyandırmıştı. O an çok sevindim ve hemen eşime sarıldım, çocukların yanına gittim. Dışarıda hayat normale dönmüştü. Eşim ve çocuklarım bu hareketlerimden biraz endişelendi ama bu konudan onlara bahsetmedim. İş yerime dönüp işlerime geri döndüm. Hayattım normale döndüğü için çok mutluydum ama neden böyle bir şey yaşadığımı hala bilmiyordum.