Meslek… Hayatımızın çoğunu okul denilen eğitim alanlarında geçiriyoruz.Senelerece çabalıyor sabah akşam demeden bir düzenin parçası oluyoruz. Sonuç; meslek edinip başka bir düzene girmek. Amaç; işe gidicek aracımızın olması ve işe gitmek için ona benzin koymak… Neden? Bu soruyu devamlı soruyoruz ne kendimiz net bir cevap verebiliyoruz, ne de insanlar. Temel ihtiyaçları karşılamak falan filan. Bunlar basit cevaplar neden bir meslek edinebilmek için senelerece aynı konuları görüp aynı konular üzerinden bir teste taabi tutuluyoruz. Sonrasında neden bir üniversitede bir bölüme girip sonrasında o bölüme girmiş olmamıza rağmen devamını getirmemiz isteniyor. 3 yaşında kreşe başlayıp hayatının geri kalanını diğer farklı beyin ve zeka yapılarındaki insanlarla aynı yontma biçme yöntemlerle biçilerek aynı şekil verilen çocuklar daha 6 yaşında bir amaç için savaşmaya başlıyor ve daha ne için savaştığını bilmeden.
Neden soru, cevap para kazanmak, evine ekmek parası götürmek, ev geçindirmek gibi basit cevaplarla geçiştirilen ama daha cevabını kendide bilmeyip bu şekilde yaşayan nesiller insaları sadece meslek edinme konusunda yönlendirmiştir ama mesleğiyle ne yapması gerektiği gibi ahlaki eğitim ve öğretim verilmemiştir. Amacın para kazanmak olduğu bir dünyada sonuç olarak bu durumdayız. Neden? Amaç? ve sonuç? yanlış yönlendirmeler sebebiyle insanlar yaptıkları meslekleri para kazanmak amacıyla başka amaçlar güdmeden yaptıklarından kaynaklı ceplerine girmiş olan üç beş kuruş için insanları tehlikeye atabilcek bir duruma gelmiş bulunmaktayız. Herşey bir meslek edimekle bitmiyor bu mesleği layıkla yerine getirebilcek insalar gerekiyor bize.
Mesleğinin sorumluluklarını doğru şekilde yerine getirmemiş olmak insanlara zarar verir ruhsul ve fiziksel olarak. Bunun en güzel örneği şuanda yaşamış olduğumuz depremlerdir. Kaybettiğimiz canlar, melek olmuş bedenler, küçük yaşta büyümek zorunda kalmış küçükler, acısıyla yanıp kavrulan anneler, yavrusunu,eşini,annesini belki ulaşırım diye yolun sonuna götürülen onca insan, enkaz altında kalmış minik bedenler, beti benzi atmış ifadeler, soğuktan tirtir titreyen masum korkmuş gözleri parlayan onca hayvan,korkudan şoka girmiş onca insanın acısını omuzalarımızda taşımak zorunda kaldık. Toplum olarak genci yaşlısı demeden acımızı, toplum değerlerimizi paylaştık bu canlarla. AMA bunları neden yaşamış olduğumuzun sorusuna tek bir cevap var. Temeli olmayan evler, desteksiz kolonlar, ucuz kalitesiz yapı malzemeleri. Neden? mesleğini para için yerine getirmek günü düşünerek yaşamak o gün evine ekmek parası götürebilmek için toplum değişiyle… Ama böyle olmamalı onca cana dokunabilmek için onca masum canı koruyabilmek için insanın kendini eğitmiş olması lazım, toplumun o kişiyi yönlendirmiş olması lazım. Artık buna bir dur demeliyiz. Genç nesilleri mühendislerimizi , doktorlarımızı diğer meslekleri doğru şekilde yönlendirmeliyiz. Bunu hep beraber başarabilirz. Bu yıkımların olmaması ve daha sağlıklı bir gelecek için savaşmalıyız.
Meslek seçimi yaparkende bu genç nesilleri ilgi alanlarına, gerçekten hakkını verebilcek mesleklere yönlendirmeliyiz. Yaşam amacının da para gibi metaryellere maddi şeylere değilde, manevi insanların yüreklerine dokunabilmek dünyayı,çevreyi insanları güzelleştirebilmek için bişeyler yapmaya yönlendirmeliyiz. İlgi alanlarım arasında tıb, medikal şeyler olduğu için şu durunmda doktor olmayı tercih ederim. Bu yaşadığımız olaylarda durumlarda doktorlarımızın sağlıkçılarımızın insalara en büyük desteği canlarını sevdiklerini geri kazandırabilmenin o güzel duygusunu yaşadıkları için bende o hissi tadabilmek amacıyla sağlıkçı olmayı tercih ederim. Sağlıkçılarımızın bu güzel insanların verdikleri mücadeler yorgunlukla sonuçlansada tatlı bir sonuca bağlandığı sürece insanın aklından bu yorgunluğun uçup gidebiliceğini düşünüyorum.