Ben her zaman doğum günü mumlarımı eriyene kadar üflemem. O eriyince zaten kendiliğinden sönerdi ama bir zaman dışında işte o anı anlatacağım:
Her şey çok güzeldi 9. yaşıma giriyordum ve doğum günümü arkadaşlarımla kutlamaya karar verdim. O gün muhteşemdi her şey olması gerektiği gibiydi. Arkadaşlarım gelmişti, pastam gelmişti, yiyecekler hazırdı fakat içimde kötü bir his vardı ama kendi kendime ”Boş ver abartıyorumdur.” dedim. Daha sonra parti başladı. Her yer simsiyahtı tam istediğim gibi… Arkadaşlarım da gelmişti hediyeler getirmişti ve dans falan etmeye başladık. Danstan sonra parka gidip eğlenceli birkaç oyun oynadık. Her şey çok güzel gidiyordu. Eve dönmek üzere parktan çıktık nedeni ise annem aradığı içindi. Pastamı kesecektik herkes çok heyecanlıydı ben dışında… Çünkü ben pastalardan nefret ederim ama doğum günü kutlamaya bayılırım. O yüzden tabii ki pasta alıyordum. En sonunda o zorlu yollardan geçip eve gelmiştik ve tam pasta ile fotoğraf çekineceğimiz sırada kapıdan yaklaşık 4 yıldır görmediğim kuzenlerim girdi. Ben o an ne olduysa tam o an, benim mumları üflediğim sıra oldu kurallarımı çiğnemiştim ama kuzenlerimi gördüğüme değmişti.