Sabah karnımın gurultusu ile uyandım. Kim bilir kaç gündür yemek yememiştim. Buralarda yaşamak zordur. Gerçi siz nereden bileceksiniz? bu arada benim adım Ayodele. İsmimi babam koymuş, anlamı ”evimize neşe geldi” demekmiş . Gerçi bilmiyorlar ki ben bu eve gelmek ister miydim.
Ellerimi yıkamak için bizim için açılan çeşmeye gittiğimde suların kesildiğini öğrendim. Bu bir felaketti. Ben doğduğumdan beri bu sular hiç kesilmemişti. İçimdeki hayal kırıklığı ile ağabeyimin yanına gittim. Ona olanları anlattım. Bana üzülmemem gerektiğini ” beyaz insanların” bize yardım edebileceğini söyledi. Her zaman duyduğum bu kelimenin hiç bir zaman ne demek olduğunu anlayamadım.
İşte o bahsettikleri beyaz insanlar bize yardım için geldiler. Neden beyaz dediklerini şimdi anlamıştım. Annemin dediğine göre eskiden aramızda bir kavga varmış fakat şimdilerde ise bize yardım ettikleri için onlara minnettar olduğumuzu söyledi.
Akşama doğru birçok Afrikalının olduğu bu kampta beyaz insanların getirdikleri yiyecekler paylaştırılıyordu. Günlerdir mideme bir gram yemek girmemişti. Bu beyaz insan ve siyah insan olgusunun yavaş yavaş gitmeye başladığını fark ettim. İstemsizce yüzümde bir gülücük oluştu.