Doğum günümde bir dilek diledim o da şuydu benim bir hayalim vardı : “Keşke 18 yaşında olsam.” her ne olduysa mumları üflediğimde oldu ve dileğim gerçekleşti. Ben şu anki halimle 18 yaşıma gitmiştim. Çok mutluydum. Çünkü hayalim olan Kore’ye gidebilecektim ama etrafımda bulunan arkadaşlarım beni tanıyamamıştı bile. Herkes sen kimsin? diye soruyordu şaşkın gözlerle bana bakıyorlardı. Ben Naz tanımadınız mı? diye cevaplıyordum. Artık bu durum canımı çok sıkmıştı. Kimse benimle ilgilenmiyor, oyun oynamıyordu. Hatta annem ve babamda beninle konuşmuyorlardı bile. Sanki zamanda takılı kalmıştım evet 18 yaşındaydım fakat yalnızdım. Buda beni çok üzmüştü. Şimdiki haliyle artık en sevdiği şey olan resim yapmak bana zevk vermez olmuş hayattan beklediklerim çok değişmişti. Kendimi diğer insanlar gibi bende tanıyamıyordum. Akşam uyumak için odama çekildiğim zaman içimden tekrar bir dilek diledim ve dedim ki “Ben kendim olarak doğru zamanda kalmak istiyorum.” ve uykuya daldım kalktığımda şimdiki Naz’dım. Çok sevindim. Kulağımda haydi kızım uyanmalısın okula geç kalacaksın diye seslenen annemin sesiyle gözlerimi açtım meğerse gördüğüm tatlı ama bir o kadar etkileyici bir rüyadan başka bir şey değilmiş. Şimdi bu şekilde çok daha mutluyum.