Bir varmış bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, develer tellal iken, pireler berber iken ben anamın beşiğini sallarken, eski zamanlarda adı sanı unutulmuş bir köy varmış.
Bu köyde hiç kimse gülmez, şarkı söylemez ve birbirlerine güzel sözcükler söylemezlermiş. Buradaki tüm insanlar hep surat asarlar, sürekli mızmızlanırlar ve hep kötü şeyler düşünüp birbirlerini üzerlermiş. Bu köyün başka bir sorunu daha varmış. Buralara hiç mi hiç yağmur yağmaz, burada bitkiler yetişmezmiş. Ağaçlarda meyveler olmaz, tarlalarda sebzeler de olmazmış. Artık bu köyde hayvanlar ve insanlar aç kalmaya başlamış. Düşünmüşler taşınmışlar, bu durumu bir bilgeye sormaya karar vermişler. Bu bilge onları dinlemiş ve demiş ki sizin mutsuzluğunuz ve karamsarlığınız doğayı küstürmüş. Eğer siz kendi aranızda iyilik yapar ve artık güler yüzlü olursanız tekrar yağmur yağar ve çiçekler açar demiş. Köylüler bu bilgenin dediklerini yapmışlar ve köylerine tekrar yağmurlar yağmaya, bahçelerinde çiçekler açmaya, meyveler olmaya başlamış.
Bundan sonra köylüler bu durumdan ders almışlar, bir daha hep gülümsemişler, birbirlerine iyilik yapmışlar. Sonsuza kadar mutlu olmuşlar.