Hayatın bizim karşımıza ne gibi olaylar çıkartacağını, bize nasıl zorluklar çektireceğini bilemeyiz Bu yüzden de birçok şeye hazırlıksız yakalanırız. Bizi yerle bir edecek olayların geldiğinden ya da bizi mutluluktan havalara uçuracak olayların geldiğinden bir haber yaşarız.
Ben küçüklüğümden beri inişli çıkışlı bir hayat yaşıyordum. Olaylar çok hızlı yaşanıyordu yani. O yüzden karşıma çıkabilecek zorluklara karşı bağışıklık kazandığımı düşünüyordum. Ama tabii ki ben de her şeyi yaşamadım. Her olayın tadına bakmadım. Kendimi gözümde bu konuda hep büyütmüşüm sanırım. Bu zorlukları bir tek ben çekiyormuşum gibi bile düşünmüşlüğüm vardır. Ama zaman geçtikçe, yaşım büyüdükçe farkındalığım da artıyor. Kendi yaşadıklarımın daha iyi farkına varıyorum, olanları değerlendirebiliyorum. Ama öyle bir an geldi ki, tam hayatım rayına oturmuş, çok güzel ilerliyor derken öğrendiğim şeyle dünyam başıma yıkıldı. Ne zaman işte artık mutluyum, hayatım güzel gidiyor desem bir yerden patlak veriyordum. Hayatım sanırım değişmek üzereydi.
Üniversite son sınıf öğrencisiyim. Ailemden ayrı, farklı bir şehirde yaşıyorum. Zaten onlardan ayrıldığımdan, kendi ayaklarımın üstünde durmaya başladığımdan beri hayatım daha güzel gidiyor. Ailemden en sevdiğim kişi dedemdi. Her şeyimi onunla paylaşır, her başarımda soluğu onun sesinde alırdım. Kimsenin dedesiyle arasında olmadığı bir ilişki vardı aramızda. Ama bunları artık yapamayacak olmamız beni çok derinden etkiliyor.
Akşam okuldan çıkmış eve gidiyordum. Yürümeyi çok sevdiğim için, özellikle akşamüstü hep yürürdüm. Beni çok rahatlatıyordu. Bugün de sanki yaşayacaklarım içime doğmuş gibi moralim bozuk, üzgündüm. Eve varmama çok az kala bir telefon aldım. Açtığımda annemin sesi çok kötü geliyordu. Ağlamaktan konuşamıyordu kadın. Hemen ilk uçakla oraya gelmemi istedi. Ne olduğunu sorduğumda sadece “Deden.” diyebilmişti. Sokağın ortasında yere yığıldım. Ağlıyor ve ne yapacağımı bilmiyordum. Arkadaşımı aradım ve gelip beni almasını istedim. Yanıma geldiğinde halim karşısında şoka girmişti.Ona bildiğim kadarıyla olanları anlattım. Birlikte hemen uçak bileti bulduk. Beni yalnız bırakmak istemediği için o da benimle gelecekti. Her şey çok hızlı gelişmişti, kendime geldiğimde havaalanındaydık. Hemen Ankara’ya gittik. Eve nasıl gittiğimi hatırlamıyorum bile. O üzgünlükle hiçbir şeyin farkında değildim. Hayatımın en berbat günüydü resmen. Her şeyim dediğim, ailem dediğim o koca adamı kaybetmiştim. Herkes çok üzgündü ama kimsenin üzgünlüğü benimkiyle ölçüşemezdi. Sırdaşımı toprağa vermek benim için bugüne kadar çektiğin en büyük acı olmuştu. Bundan sonra hiçbir şey eskisi gibi olamayacaktı. Ona olan sevgimin asla azalmayacağını ve gün geçtikçe ona karşı olan özlemimin artacağını biliyordum. Bazen keşke mutluluk sonsuz olsa diyorum.
