3 yıl önceydi: 5 Haziran 2016. Her cumartesi günü olduğu gibi annem ve babam akşam bizi almak üzere kardeşimi ve beni, anneannem ve dedemin evine bırakmıştı.
Fakat bu tarihin 1 ay öncesinden beri planlıyorduk; bir gün almayacaklarını bildiğim halde dedim ki aileme: “Kedi alalım mı?” İlk önce tahmin ettiğim gibi önemsemediler. İş nasıl ciddiye bindi ben de bilmiyorum ama 2 hafta sonrasında tam olarak kedi cinslerine bakıyorduk. Onun internetteki fotoğrafını ilk gördüğümde oyuncak sandım. Gördüğüm en güzel şeydi.
5 Hazirana geri dönüyorum. Kardeşim içeride uyurken annemle babam anahtarla içeri girdiler. Babam avucunu havaya kaldırmış, gülümsüyordu. Elinin üzerinde iki yemyeşil göz bana bakıyordu. En mutlu günlerimdendi. Babamın elinden kaptığım gibi kucağıma aldım siyah meleğimi.
Tüm gün veterinere giderken kucağımdaydı; sadece bir buçuk aylık; avuç içi kadar simsiyah bir şeydi.
Kardeşim o zamanlarda ‘kedi’ diyemiyor, ‘miyav’ diyordu kedilere. Kısa hali de ‘mia’ idi. Ben de küçük kedimin adını Mia koydum…