Akşamleyin her zamanki gibi kardeşime kitap okuyacaktım, tabi hatırlatırım o saçma sapan kitapları. Her zaman kardeşime oradaki kahramanlar gerçek değil, bunları uydurmuşlar inanmasana bunlara, derdim. Tabi o hep beni duymamazlıktan gelir ve kitabı okurdu, yani resimlerine bakardı.
Bir akşam yine aynı olay ile karşılaştım. Kardeşime ” Yeter artık bıktım, ne yapıyorsan yap! ” dedim. Boynunu büktü ama yine de pes etmedi ve kitabı aldığı gibi resimlere baktı. Kendi kendine ” Kuşlar şarkı söylesin, çiçekler de bana baksın. Bir de şu sayfaya bakayım. Aaa, burada uzun saçlı biri var! Ne ki bu kızın adı? ” dedi tabi daha bitirmedi ama hepsini söylersem zor olur. Yattığımda rüyamda biri “Mucizelere inan, mucizeler gerçek” diyordu. Ve sabah kalktığımda İnternet’ten bir mucize okudum. Bir anda mucize beni o zamana götürdü, çok şaşırdım. Mucizede ağaçlar konuşuyor ve ” Benim dallarımı kesmeyin lütfen canım acır. Ve üstüme bir şeyler karalamayın canım acır, beni sulayın ve sevin bu bana yeter. ” diyordu.
Bunu gördükten sonra içimden diyorum ki ” Mucizelere inanmazdım, ta ki o güne kadar gördüğüm mucize beni çok etkiledi. ” Ve artık kardeşime inanıyorum.