Koşuyordum. Yollardaki çukurlarda biriken su birikintilerine her bastığımda suyun sesi, ıssız sokakta biraz daha yüksek sesle yankılanıyordu. Neredeyse her gün olduğu gibi bugün de başımı belaya sokmuştum. Aslında en son dayıma, bir daha yapmayacağıma dair söz vermiştim. Ve yine yapmıştım. Verdiğim sözü bir kez daha tutmamıştım.
Henüz 4 yaşındayken annem ve babamı trafik kazasında kaybettim. Yaşım küçük olduğu için pek de fazla hatırlamıyorum. Hatırladığım tek şey annemin beni bir ‘mucize’ olarak görmesiydi. Babam hakkında bir şey hatırladığım söylenemez. Dayımın anlattıklarına göre çok iyi bir adammış ve beni çok severmiş.
Dayım, eğer ona bir şey olduğunda bana bakacağına dair anneme söz vermiş. Beni gerçekten isteyip istemediği hakkında en ufak bir fikrim olmasa da şu an dayımla yaşıyorum. Annem, fakir bir aileden geldiği için dayımla pek de iyi şartlarda yaşamıyorduk. Tek edilmiş bir binanın çatı katında ‘ev’ diye adlandırdığımız iki odalı bir yerde hayatımızı sürdürüyorduk. Okula ara sıra gidiyor diğer zamanlarda aşağı mahallede bir kafede garsonluk yapıyordum. Dayım ise aynı kafede hesap kitap işleri yapıyordu. Ancak yetişebiliyorduk böylece.
Ben hiçbir zaman çoğu kız gibi güzel elbiseler, ayakkabılar giyemedim. Her ne kadar istesem de bunlara sahip olamamak beni mutsuz etmemeliydi. Ama yine yapmıştım. Başkasının belki de çok emek verip kazandığı parayla aldığı eşyaları çaldım. Sonrasında kendime bunu çaresizlikten başka bir şey olmadığını söylesem de kendimi, yine bunu yaparken bulmuştum. Ve ne zaman yaptığım işten pişmanlık duyup aldığım şeyleri geri bırakmaya gitsem yakalanıyor, başım belaya giriyordu.
Annesiz ve babasız büyümem ben de bir eksiklik yaratmıştı. Dayım kendisini babam gibi hissettirse de annem gibi hissettirmiyordu hiçbir zaman. Ama dayımla her şeyimi rahatça paylaşabiliyor, onunla sohbet edebiliyorduk. Bir gün niye hayallerimizden bahsederken bana bir müjde verdi. Babamın şirketinden para ve iş teklifi geldiğini açıkladı. O kadar mutlu olduk ki… Mucizelere inanmazdım, ta ki o güne kadar.
