Yalnızca yağmur yağdığında seviyorum ben bu şehri, herkesin gözü yaşlı ve boynu eğik, herkes benim gibi. Günlerin öylece geçip gitmesi bile dindiremez olmuştu bu katlanılmaz acıyı artık. Ait olduğum yeri bile bulamayacak kadar çaresiz olmuşum da ağlayanım yoktu sadece. Kalbimi söküp çalmışlardı benden. Geriye kalanlar ise ‘’Aman Allah’ım, gerçekten ucuz kurtulmuşum.’’ dememi bekliyorlardı sanki. Elimde geceden kalma yırtık ve gözyaşlarım yüzünden mürekkebi kaymış bir mektup,  sol yanımda ise yıllar önce bana besteleyip söylediği, hayatta kalan tek mirasım, kalbimi parçalayan o şarkı.’’ Kimse elindekinin değerini bilmezdi sahip olduğu sürece; ama bir gün onu kaybettiğinde geç kalınmış tek bir söz: ‘Keşke’ .’’  O sözü günlerdir dilimin ucunda taşıyorum ama anlatamıyorum ki kimseye, diyemiyorum ki ‘Keşke’ diye.  Mektubu zarfından çıkarmış ama halen okuyamamıştım, o kadar da güçlü değildim galiba.

Yıllar geçmesine rağmen son günümüz gitmiyordu gözlerimin önünden. Yazdığı mektubu açmış, son harfine kadar ezberlemiştim.

Tek Kelimeyle İfade Edemeyeceğime,                                                                   08.12.2012

Belki de, yıllar sonra okuduğunu bile hatırlamayacağın bir mektup bırakıyorum sana. Bir veda mektubu… Bunu acı çekesin diye yazmıyorum, bunu sadece son kez beni hatırla diye yazıyorum. Seni unutmayı çok istedim biliyor musun? Ama kalbime karşı olamadığım için çok özür dilerim hayatıma anlam katan kız. Anladım ki; sensizlik gözlerimde hüküm sürdürecek koyu bir karanlık, bedenimden yorgun ve soğuk ruhumu alacak olan bir yasa. ’’Sensizlik; ruhumun derinliklerine seni kazıyan bir kalem, huzur içinde uyumasını son kez sağlayacak bir nefes.’’ Her şeye rağmen seni bu kadar sevmeme ben bile bu kadar şaşıyorum aslında. Sevgimi yenmek isteyip yapamadığımdan elveda ediyorum sana, çünkü artık bu aşka verebileceğim bir gıdım gurur kalmadı. ELVEDA…

Seni ölesine seven genç

Keşke…  Keşke kelimesinden başka sözüm kalmamıştı ki. Kendimden öylesine nefret ediyordum ki… Yıllar bile hiçbir şeyi değiştirememişti. Ailem onun bipolar bozukluğunun olduğunu öğrendiklerinde bana zarar vermesinden korktukları için ucuz kurtuldun deyip duruyorlardı. Böyle düşünmeleri çok canımı acıtıyordu çünkü onun ölmesinde benim de payım vardı. Yıllar sonra en yakın arkadaşı benimle yemek yemek istediğini söyleyip aramıştı beni. Ben de belki onun neden bu kadar çaresiz olduğunu öğrenebilirim düşüncesiyle kabul etmiştim. Oturduğumuzda bana bir mektup verdi. Bu da neydi? İkinci bir mektup muydu yoksa? En yakın arkadaşına o,  ben ilk mektubu okuduktan iki yıl kadar sonra her şeyi anlatan bir mektup daha göndereceğini söyleyip bir mektup daha bırakmış. Ellerim titreyerek mektubu açtım.

Şakaklarıma Kadar Dökülen Gözyaşlarımın Sebebi,                                              08.12.2016

Sana söyleyemediklerim yüzünden bu elveda. Anlatamadıklarımdan… Ben doğduğum gün başlamış benim hikayem. Hani hep merak ediyordun ya nerede doğdun, ailen nerede diye. Ailemin kökleri kurucusu Petrus’ a dayanan Katolik Mezhep’ ine dayanıyor. Bana bunu neden söylemedin ve bunun bizim sebebi ile ilgisi ne diyeceksin diye her şeyi açıklayacağım. Beni yetiştirip büyüten adam öz babam değil. Ama onların dini Hıristiyanlık olduğu için ben de onların dinine inanıyorum. Ayrıca da Ruhban Zümre’ sindeyim. Bu sınıfta olduğum için de evlilik dinimiz için yasak. Senden kaçmalarımın sebebi sen değildin. Benim İsa’ ya olan bağımlılığım ama bu durumdan dolayı da seninle evlenememem. Eğer seninle evlenseydim bağlı olduğum her şeyi kaybedebilirdim ve bundan ölesiye korktum. Sana yaşattıklarım için özür dilerim.

Sana Özür Borcu Olan Genç