“Meğer zihnim bana bir oyun oynuyormuş.”
Merhaba, ben Çiçek. 7 yaşındayım. Geçen gün abim ve ben bir korku filmi izlemiştik. Tabii annemiz izlemememizi söylemişti ama biz yine de izledik. Abim biraz korkmuştu. Benimse kalbim filmin 15. dakikasından beri güm güm atıyordu ve çok korkmuştum. Aslında korku filmleri için hazır hissetmiştim ama yanılmışım galiba.
Filmde bir grup asker ellerinde silahlarla zombileri öldürmeye çalışıyorlardı. Daha sonra karanlık bir odaya giriyorlardı ve bir zombi, askerlerden birinin üzerine atlamış, onu ısırmaya çalışıyordu. Tabii diğer askerler de o zombiye ateş ediyorlardı. Neyse, en sonunda o asker kurtuldu, ama elini öyle bir ısırmış ki… Neyse o kısımları anlatmayayım. Ama sonra bir zombi daha geliyordu… Saçı yoktu, bir gözü düşmüş bir şekilde sarkıyordu (baya korkunç) bir ayağını yere sürterek yürüyordu ve elinde de bir baltası vardı, onu da sürtüyordu. Neyse devam edelim, tabii ben o zombiyi görünce yerimden hopladım ve annemin yanına korkudan ağlayarak son sürat koşup ona sımsıkı sarıldım. (Ama iyi ki yanıma pelüş oyuncaklarımı almışım.) Abim de bana güldü. Daha sonra annem abime bana o korku filmini izlettirdi diye kızdı. Ama ben hâlâ yerimden kıpırdayamıyordum. Neyse daha sonra annem bana bir çocuk filmi izletti.
Artık uyku vaktim gelmişti. Ama ben koridora çıkmaya korkuyordum. Çünkü o zombi karşıma çıkarsa ne yapardım? Bunu anneme söyledim ve annem bana dedi ki:
– Kızım korkmana gerek yok, çünkü onlar gerçek değil, filmdeki o zombi dediğin insanlara makyözler sadece makyaj yapıyor. Aslında onlar insan ama senin zihnin bunun etkisinde kaldığı için zihnin sana oyun oynuyor.
– Meğer zihnim bana oyun oynuyormuş, diye düşündüm. Ve anneme dedim ki:
– Ama anne, o makyözler de çok iyi makyaj yapıyormuş, bir an gerçek sandım.
Annem de güldü. Daha sonra uyumak için yatağıma gittim ve o gece hiç kâbus görmedim. Ve artık 13 yaşıma kadar korku filmi izleyemeyeceğim. :.)
(Bu olay gerçek hayattan esinlenmiştir.)