Bir cumartesi sabahıydı ve saat 6.25’te uyandım. Perdeleri açtım, yatağımı topladım ve ardından duşa girdim. Duştan sonra kahvaltı yaptım ve havanın çok güzel olduğunu fark ettim, bu yüzden dışarı çıkmaya karar verdim. Koşu kıyafetlerimi giydim ve kasaba sahilinde koşmaya başladım. Oldukça uzun bir mesafe koşmuş olmalıyım ki, saat 15.20 sıralarında kasabadan oldukça uzaklaştığımı fark ettim. Kan ter içindeydim.
Bizim buralarda hava saat 17.00’da kararır ve havanın kararmasıyla birlikte dışarı çıkmak mümkün olmaz çünkü kurtlar, sanki ışınlanmış gibi, anında her yere doluşur. Bir keresinde hava kararmıştı ve çok yaşlı bir amca dışarıda kalmıştı. Ne yazık ki, ona yardım edebilmek için elimizden gelen tek şey, evimizdeki taşları ve diğer sert cisimleri kurtlara atmaktı. Binamızda sadece yan komşumuzun tüfeği vardı, gerçekten burada yaşayan insanlar için tüfek bir ihtiyaç, bir zorunluluk!
Bu düşüncelerle korkuya kapıldım. Eve dönmeye çalışırsam, yaklaşık üç saat koşmam gerekecekti. Umutsuzca beklerken, en yakın arkadaşım Jessica’yı gördüm. O da şaşırmıştı: “Hey Maria! Burada ne işin var bu saatte?” Ona başımdan geçenleri anlattığımda, hemen onun evine gidip orada kalabileceğimi söyledi. Jessica kardeşiyle birlikte yaşıyordu, kardeşi on altı yaşındaydı ve kasabanın basketbol takımında oynuyordu.
Jessica’nın evine vardığımızda yemek yedik, çay içtik ve saat 23.00 sıralarında uyuduk. Ertesi gün saat 14.00’te uyandık, herhalde yediğimiz bir şey bize dokunmuştu çünkü hepimiz geç uyandık. Hemen eve gitmem gerekiyordu çünkü Jessica’nın başka bir yere gitmesi gerekiyordu. Eve doğru yürümeye başladım ve sahil yoluna vardığımda güneş batmaya başlamıştı. Olamazdı! Kurtlar kasabaya gelmeye başlamışlardı. Hemen saklanacak bir yer bulmam gerekiyordu. Tam bir dükkana girip kapıyı kapatacaktım ki etrafımı kurtlar sarmıştı. Öyle bir çığlık attım ki kasabadaki bütün kurtlar kaçtı. Kurtulmuştuk!
Daha sonra 10 gün sesim kısıldı ama iyi ki öyle yapmışım, yoksa burada bunu yazıyor olmayacaktım. Yarın görüşürüz günlük, kendine iyi bak.