Herkesin hayatında çocukluğunda ya da yetişkinliğinde yaşadığı ama hiçbir zaman unutamadığı bir anısı olmuştur. Bu anı iyi ya da kötü olabilir ama ortak özellikleri hiçbir zaman akıllardan silinmemesidir. Bu da hayatın gerçeğidir. Hayatı böyle şeyler tatlı kılar böyle şeylerde hayatınızı cehenneme çevirebilir. Bugün sizlere çocukken yaşadığım ama hala rüyalarıma giren beni 
korkutan keşke hayatımda hiç yaşamasaydım dediğim bir anımı anlatacağım.
Yaklaşık dokuz ya da on yaşlarındaydım. Bir gün anneannemlere misafirliğe gitmiştik. Öğlene doğru anneannemlerdeydik. Bütün aile vardı. Dayımlar, teyzemler hep birlikteydik. Ben ve kuzenlerimin canı sıkıldı. Bunu babama söyledik. Babamda bizi dışarı çıkarmayı teklif etti. Bizde tabii ki hemen kabul ettik. Anneannemlerin yakınında olan Antares alışveriş merkezine gittik. Benimle beraber dört kuzenim birde babam vardı. Başta her şey çok güzeldi. Beraber geziyorduk, sonra yemek yedik bu gibi aktiviteler yapıyorduk. En son babam sinemaya girmeyi önerdi ve film seçmeye gittik ben o kadar dalmıştım ki filmlere benim için zaman ve yer kavramı durmuştu. Ben sadece film arıyordum. Duvara asılı çok film vardı ama ben hepsini izlemek istiyordum. Tek tek filmleri elemeye başladım. Çocuk kafası işte, hiç merak etmiyorum babam nerde kuzenlerim nerde. Benim için sadece film seçmek önemliydi. Zor olsa da bir film seçtim. Seçtiğim film mide hatırlıyorum. İsmi, herkesin sevdiği robot, Wall.e . Film mi bulunca babama söylemek için döndüm ama babam yoktu. Aradım taradım bulamadım babamı. Yani kısaca kaybolmuştum. Çok korkmuştum ki bir köşeye geçip ağlamaya başladım. Güvenlik abi gelip ne olduğunu sordular. Bende kaybolduğumu söyledim. Oda beni alıp ilk önce diğer arkadaşının yanına götürdü. Orda anons yaparlarken içimden dedim ki ben kaçayım eve gideyim nede olsa evin yolunu biliyorum koşar kaçarım eve giderim dedim ve gizlice planımı devre soktum. Abilerin bana bakmadığı biran koşarak kapıdan geçtim. Abi arkamdan dur diye bağırarak beni kovalamaya başladı. Ben önden abi arkadan koşuyorduk. Çok az kalmıştı eve. Ama koşarken beni tutan bir yaya abi, benim yakalanmama sebep oldu. O kadar korkmuştum ki böyle saçma bir işe başvurmuştum. Sonra tabii ki abi beni tutarak tekrar alışveriş merkezine götürdü. Oraya gittiğimizde bana babamın telefon numarasını bilip bilmediğimi sordular bende söyledim ve aradılar. Ve babam tabii ki açmadı. Çünkü tanımadığı bir numarayı o anda açmak istememiş. Anonslar yapıldı ve babamlar beni almaya geldiler. Ama ben babam gelince bana sarılmasını kormuş olmasını beklerken babam karşıma geçti ve sadece güldü. Ve dediği ilk şey şu oldu. –Aklın başına geldi mi oğlum, benim yanımdan ayrılmaman gerektiğini anladın mı olum? Ben sadece içimden; baba neden böyle bir şey yapmama izin verdin diyordum. O gün orda bitti ve eve gittik.
Evet bu da benim hala korktuğum bir anımdı. İnsanların hayatında böyle şeyler olabilir. Ama önemli olan bunları ilerde gülerek hatırlıyor olmak. Ama ben bunu başarabilenlerden değilim. Güzel babam sayesinde her hatırladığımda o anları tekrar tekrar yaşıyorum. Yazımı okuduğunuz için teşekkürler.
Vedat Ege Özsoy 9/A