Merhaba, benim adım Nazlı. Ben 1923 yılında yaşayan, erkekler gibi bir okula gitmeyen ve sokakta mendil satan dokuz yaşındaki bir kız çocuğuyum. Neden okula gitmiyorsun diye sormayın çünkü daha yeni cumhuriyet ilan edildi, kız çocuklarının da okula gitmesi için bir yasa tam olarak getirilmedi ve çoğu okul hala kız çocuklarını almıyor, zaten doğru düzgün okul diye bir şey yok da neyse deyip bu konuyu kapatıyorum. Bugün Ankara’nın sokaklarında dolaşırken bir duvara yapıştırılmış bir poster gördüm. Hemen üstündeki yazıları okumaya çalıştım. Okuyup anlayabildiğim kadarıyla Atatürk yarın, yani 10 Kasım günü halka açık son konuşmasını yapacakmış. Bunu hemen eve dönüp anneme ve babama söyleyecektim, öyle de yaptım. Onlar da duyunca benim gibi ve benim kadar heyecanlandılar. Hatta gidelim, diye konuştuk. Annemi ve babamı da alıp ellerinden tutarak posterin yapıştırılmış olduğu yere götürdüm. Posteri okudular. Babam bana dönüp dedi ki “Ah benim güzel kızım, nasıl güzel okur da anlarmış dedi.” Babamın bu sözlerini duyunca çok mutlu oldum. Babam postere geri dönüp “Ama maalesef bu Atatürk’ün konuşma yapacağı yer, evimizin çok uzağında.” dedi. Ben de ona dönüp dedim ki: “Babacığım hiç mi gidemeyiz?” O da bana döndü ve “Tabi ki gideriz, bu Atatürk’ün halka açık son konuşmasıymış” dedi. Öbür gün geldi, annem sabah beni erkenden uyandırdı. Babam ellerinde biletlerle “Hadi treni kaçıramayız.” dedi. Atatürk’ün konuşma yapacağı yere vardık.
Atatürk’ün konuşması:
Sevgili Halkım,
Ben sizin için bu Cumhuriyet’i kurdum, siz de bu halkı ve toprakları koruyacaksınız. Ben size yeni yasalar getirdim, bu yasalar ne zaman gelecek diye sormayın, en geç bir seneye yasalara kavuşacaksınız. Ben Türk halkını özgürlüğe ulaştırdım, siz de burayı sevgili ve saygılı bir vatan yapın. Ben bu vatan için, bu cumhuriyet için kendimi feda ettim. Ben bu dünyadaki görevimi yaptım, sıra sizde. Ben vefat edince eminim ki Türk milletini güzel yöneteceksiniz.
“Çok güzel bir konuşmaydı, iyi ki dinlemişiz.” dedim dönüp anne ve babama.