Dar yahut geniş alanda etkili, atom bombası bir savaş aleti değil midir esasında? Hatta en çok tahrip, en acı ölümler atom bombasının kalbinde can bulmamış mıdır? Sadece insanların ölümüyle kalmayıp doğanın, hayvanların geri dönüşü olmayan yok oluşuna, can verişine de ellerini sürmemiş midir? Ve hatta çocukların acı dolu çığlıklarına, nesillerin kalıtımsal hastalıklarına bizzat alet olmamış mıdır? Peki ya böylesine yürek burkan, canice cinayetlerin ana kaynaklarından olan atom bombası ile barış gibi kutsal bir kavramın yerine getirilebileceği düşüncesi…
Ne yazık ki hala barışın savaşla getirilebileceği kanısı yaşamakta ve hatta bu düşünceler fütursuzca savunulmaktadır. Hangi barış, ailesi veya kendi için çığlıklara, gözyaşlarına boğulan çocukların kanıyla sağlanabilir? Barış aslında barış mıdır, atom bombasından zehirlenmiş bir toprak, bir nesil varken? Yoksa bu zulüm sadece bir susturma, bastırma veyahut sindirme politikasından mı ibarettir? Anlaşmalarla, kurallara kaidelere uyarak barışı var etmek varken bu insan kanına, doğa kanına susamışlık da neyin nesidir?
Elbette toplumlar, ülkeler arası sorunlar meydana gelebilir lakin bu demek değildir ki atom bombası veya nükleer bomba atılsın, hiç suçu olmayan canlar vahşice alınsın, her ne kadar biz ona sahip çıkmasak da, maalesef, her daim bize kucak açan doğa acımasızca katledilsin.
Hiroşima, Nagazaki vb. patlamalarda sağ kalmış insanlar üzerinde yapılmış araştırmalar sonucu çok ciddi genetik bozulmalar tespit edilmiştir. Ayrıca temel yaşam unsurlarımızı sağlayan topraklarımız, sadece patlama bölgesi değil çok geniş bir alan, radyasyondan etkilenerek insanlar ve diğer tüm canlılar için tehdit unsuru haline gelmiştir. Peki ya bizzat biz kendi neslimizi böylesine zor ve acınası bir duruma itersek buna barış diyebilir miyiz? Barışın insanların ve yaşayan tüm varlıkların yararına olması gerekmez mi?
Sizlerle Nazım Hikmet’in son derece duyarlı şiirleri için Hiroşimalı çocukların bin turnanın yanında gönderdikleri mektuptan bir alıntı paylaşmak istiyorum: ‘’…sizin yüreğinizde de bizim yüreklerimizi parçalayan aynı duygular vardı. Çünkü siz de bizim gibi atom ve hidrojen silahlarına karşı duyduğumuz kini duyuyordunuz. O kin ki Hiroşima ve Nagazaki insanlarını hala uyutmuyor. Ve çünkü siz barış istiyordunuz. Bugün o patlamanın on sekizinci yılında radyoaktivite etkisiyle suçsuz insanların ölümü hala sürüyor ‘Ölmek istemiyoruz!’ diye haykıran insanlar hala ölüyorlar. Bunlar bir daha olmasın diye biz barış savaşını sürdürüyoruz. Sesimiz çıktıkça bağıracağız…’’
Çocukların da açıkça belirttiği üzere atom bombaları, çeşitli silahlar sadece savaş, üzüntü ve yıkım getirmektedir. Her ne zaman çocuklara, halihazırda savaşı deneyimlemiş insanlara kulak verir de uzlaşma, savaş unsurlarından kurtulma yoluna adım atarsak ışığa, barışa ulaşabiliriz.
Kaynakça
Hiroşima ve Nagazaki’nin Yıldönümünde Japon Çocuklar, Nazım Hikmet ve Kız Çocuğu Şiiri