Beni tanıyan insanlar annesiz ve babasız büyümeme rağmen hayata karşı hep güçlü durduğumu söyler. Tabii ki hep böyle değildi, başta kendimi toparlamam zamanımı aldı. Ama sonunda başarıyı kendim elde etmiştim. Küçüklüğümden beri en büyük hayallerimden biri de tanınmış başarılı bir doktor olmaktı. Küçüklüğümden beri bilime ilgi duymuş, bu ilgiyi kullanmıştım. Özel kurslara gidip bilim hakkında daha çok bilgi öğrenip, deneyler yapıyordum. Benden üç yaş büyük ablamla beraber gidiyorduk, o da kimyager olmak istiyordu. Hafta sonları erkenden kalkıp kurs için hazırlanırdık. Artık yanımızda olmayan babamız bizi getirip götürürdü. O çok eğlendiğimiz günler dün gibi aklımda. Keşke geri dönebilsek.
Ailemiz beni ve ablamı biz çok küçükken evlatlık vermek için vermişler. Ama beni ve ablamı farklı ailelere verdiler. Böyle olunca da birbirimizi çok uzun süredir göremedik. Onu nasıl bulacağımı bilmiyordum, keşke biri yol gösterse. Onu her geçen daha çok özlüyorum, ama sanırım umudu kesmem gerekiyor. Bir gün hastaneden eve dönerken birinin beni takip ettiğini hissettim. Ama arkama döndüğümde kimse yoktu. Yorgunluktan olduğunu varsayıp yoluma devam ettim. Birkaç sefer daha olduktan sonra eve doğru koşmaya başladım ve girer girmez kapıları kilitledim. Tüm gece tedirgin olmama rağmen hiçbir şey olmamıştı. Sabah giderken yine bir gariplik vardı ama aldırmadım. Hastanedeki en yoğun günlerden iriydi bu. O kadar yorulmuştum ki… Eve girdiğimde ceketimi çıkartıp askılığa astım. Tam o sırada bir kağıt parçası cebinden yere düştü. Bir adres ve altında not yazılıydı: Bu adrese gel. İçim korkuyla dolmuştu. Ya beni takip eden biri varsa, ya bana zarar vermek istiyorsa? Çok ciddi bir şekilde o adrese gitmem isteniyordu. O akşam gitsem mi gitmesem mi, diye düşünüp durdum. Ama sonunda gitmeye karar verdim. En fazla ne olabilir, diye düşünüyordum. Ama hayatımın değişeceğinden haberim yoktu. Yarın izin günümdü, bu yüzden sabahtan gidecektim. Gergin ve korkmuştum ama neden çağırıldığımı da çok merak ediyordum. Bu öğrenmenin tek yolu o adrese gitmekti. Adrese ulaştığım da kapıyı çaldım ve açan kişinin o çıkacağına kendi gözlerimle görmesem inanmazdım. Ama bu oydu: yıllardır görmediğim ablam Candan.
Gördüğüm anda şoka uğradım, uzun bir süre çıkamadım. Ablam beni gördüğü için çok mutluydu, tabii ki ben de öyle. Birbirimize uzun bir süre sarıldıktan sonra ablam beni içeri davet etti. Beni bir gün markette görünce hemen karşıma çıkmak yerine onun ben olduğuma emin olmak günlerce beni takip etmiş. Hastanede de bu notu cebime koymuş. Bir anda karşıma çıkarsa benim onu hatırlamayacağımdan korkmuş. Sonra ben korkacak bir şey olmadığını ve bir daha hiç ayrılmayacağımızı söyledim. O günden beri onunla beraber yaşıyorum.