“Kendini yalnız hisseden kimse için her yer çöldür.” diyen Çehov mu “Sakin bir hayatın tekdüzeliği ve yalnızlığı, yaratıcılığı harekete geçirir.” diyen Einstein mi? Kim haklı acaba?
Bana kalırsa, Einstein haklı gibi görünüyor. Çünkü çöldeki insanlar bile bazen mutlu olabilir. O yüzden ben Çehov’un düşüncesine katılamıyorum. Aslında herkesin yalnız olmaya da ihtiyacı vardır. Özellikle yaratıcılığın gelişmesi veya ortaya çıkması için yalnızlık gerekir. Gürültünün ve patırtının ortasında yaratıcılık yeşeremez.
Örneğin, ampulü icat eden Edison’u düşünelim. Edison yalnızlık içinde bir hayat sürmeseydi, şu an belki karanlık bir dünyamız olacaktı. Mozart yalnız kalmasaydı, o muhteşem müziklerini dinleyemeyecektik. Ya Newton’a ne demeli. Yerçekimini bulduğunda bir elma ağacının altında yapayalnız değil miydi? Arşimet, suyun kaldırma kuvvetini hamamda tek başına yıkanırken bulmadı mı?
Bilim, teknoloji, sanat ve edebiyat gibi alanlarda insanlığın ulaştığı bugünkü düzeyi yalnızlara borçluyuz. Anton Çehov’a sormak istiyorum. Acaba o edebiyat eserlerini yazarken yalnız değil miydi? Etrafı kalabalık olsaydı, noktalama işaretlerini karıştırır, düşüncelerini belli bir düzende ifa edemezdi. Diğer bir ifadeyle Çehov, hem yalnızlıktan şikayet ediyor hem de kendisi yalnızken çok güzel hikayeler ve edebiyat eserleri yazıyordu. Aslında Çehov’un sözleri tam bir tutarsızlık örneği.
Sonuç olarak, insan yalnız olmayı ve yalnız kalmayı bilmeli ve değerlendirmelidir. Yalnızlıktan kaçınmamalıdır. Ben de yalnız kalıyorum odamda. Kitap okuyorum, ödev yapıyorum. En önemlisi geleceğe ilişkin hayal kuruyorum, kuşların sesini dinleyerek manzara seyrediyorum. Bunlar bana iyi geliyor.