Bugün okula giderken Şivas’ın eğitim alacağını öğrendim. Bir yandan mutlu olurken bir yandan da Şivas’ın gideceğine üzülmüştüm. Sonuçta o bebeklikten beri yanımdaydı…
O günün akşamı eve gelmiştim. Ödevlerimi yaptıktan sonra babam geldi ve yemeğe oturduk. Babam bize bir şey söylemek için hazırlandı. Biz de merakla babama sorduk. Babam Şivas’ın kanser olduğunu söylemişti. Babam bize bunu söylediğinde hayallerim suya düşmüştü çünkü ben ve kardeşlerim onunla ilgili hayaller kurmuştuk. Ben kendimi 4 gün boyunca toparlayamamıştım. Her gün aklıma Şivas ile olan anılarım geliyordu. Zaten o hafta derslerim de kötüye gitmeye başlamıştı ki teyzem bana moral verdi. Kendimi anca teyzem sayesinde toparlayabilirdim. Neredeyse gitmesinden 4 ay geçti. Babamdan onu ziyarete gitmek için yalvarsam da olmuyordu çünkü hastalık bütün vücuduna yayılmış. Doktorlar onun yaşaması için sadece %1 veya % 2 şans varmış. Hâlâ veterinerde. Onu çok özlüyorum.
Keşke yanına gelebilsem yanına. Ya da sen hiç hasta olmasaydın. Keşke…