“Kıymet bilmek: Kaybedince arkasından ağlamak değil, yanındayken sımsıkı sarılmaktır.” demiş Mevlana. Ne de güzel söylemiş. Bile bile yaptığımız hataların sonunda ağlamamızın, üzülmemizin gerçekten hiç bir anlamı yok. Biz insanlar genelde elimizdekilerinin değerini bilmek ve odaklanmak yerine, hoyratça davranır kaybetmek için elimizden geleni yaparız. Pablo Neruda’nın konuyla alakalı çok güzel bir sözü var: “İnsan ulaşamadığı her şeyin delisi, ulaştığı her şeyin nankörüdür.” Duygusal boşluk insana her şeyi yaptırır. İnsanın duygularına yenik düştüğü ve o boşluktan bir süre çıkamadığı bir evre vardır. İnsan böyle zamanlarda kendini çok kötü hissedebiliyor. Sorun yalnızlık değil. Sorun sensin. İnsanlara değil, hayallerine sarıl ve onları gerçekleştir. Bunun için kimseye ihtiyacın yok. Etrafındaki umursamaz insanları umursama. Candan Erçetin’in ” İster mutlu ol, istersen delir umurumda değil.” dediği yerdeyim.
İnsanlar hayatında seni bu kadar etkilemesin. Kendin ol sen kendine yetersin. Etrafındakileri çok büyütme sen her şeyin üstesinden gelebilirsin.Var mısın iddiaya? Bunu her insan başarabilir. Aynı Görevimiz Tatil filmindeki gibi: “Soruyu sor, dışarı çık, eyleme geç.” Bu da benim dediğim gibi: “Hayalin neyse düşün, planla, gerçekleştir.”