Bir yere kadar kusurları görmeyi marifet sayıyor insan. Evet ama bundan daha üstün bir meziyet vardır ki o da kendi kusurlarını görüp o kusurları kapatmaya çalışmaktır. Bir başkasının kusurlarını görüp bunu eleştirmektense kendi kendinin farkında olup, bu durumun üstüne nasıl gideceğinin bilincinde olmak her zaman seni bir adım öne taşır.
İnsan, her türlü duyguyu adının ne olduğunu bile bilmese de hisseder. Yol ayrımlarına, çelişkilere düşer. Karar vermek zorundadır ki bu iş göründüğünden çok daha zordur. Bazen kendisiyle kavga eder. O an nasıl hissediyorsa onu dışına davranışlar olarak yansıtır. Kendinle olan kavgaların gibi. Kendine o kadar çok sinirlenirsin ki kendine ceza vermek zorundaymışsın gibi hissedersin. Bazen kendini bile tanıyamazsın. Yaptığın korkunç hataları es geçersin. O hatanın hayatında yaptığını derin değişikliğe rağmen. Yapılan hatanın boyutu önemsizken dökülen sayısız gözyaşı hala içinde bir yerlerde akmaya devam ediyor. Bu kavgada tek bir kaybeden var, oda kendiniz. Her şeyi başlayıp bittiği tek nokta. Kazanan ise, hüzün ve gözyaşları. Mutlu gözler yerini karanlığa bıraktığında artık kendi kusurlarını bile göremez. Kendini tanıyamaz haldesindir.
Her türlü dönemden geçeceksin ama bu dönemlerde şunu sakın aklından çıkarma “İMKANSIZI BAŞARIRIM, MUCİZE BİRAZ ZAMAN ALIR.”