Bir gün annem beni bir yere götürmüştü. Bana hiçbir şey söylememiş ve sadece “Yol boyunca gözünü kapalı tut.” demişti. Gözlerimi kapalı tutmam zor olduğu için annem bir şal yardımıyla gözlerimi kapattı. Görmemi engelledi ve yol boyunca nereye gittiğimizi merakla bekledim. Yol biraz uzun sürdü ve sıcak havadan dolayı camı açmak istedim ancak annem buna izin vermedi. Nedenini sorduğumda ise sadece “Bekle.” dedi.
Beklemek heyecan vericiydi. Nereye gidiyorduk acaba? Annem, çok istediğim bir şeye kavuşacağımı söylemişti. Yolda, yeni bir gözlük, voleybol topu, kulaklık ve hatta bir kedi gibi çok istediğim şeyleri düşündüm. Ancak bana bir kedi almayacağını düşündüm.
Geldiğimizde arabadan inmedim ve annemin yanında bekledim. Kapı açıldığında, kucağıma bir şey koydu. Heyecanla gözlerimi açtığımda kucağımda sevimli bir yavru kedi vardı. Ona “Uslu” adını verdim ve Uslu, ailemizin bir parçası oldu.
Yıllar sonra, Uslu bir gün küstüğümüz komşumuzun kapısına doğru koştu ve içeri girdi. Kapı açıldığında, garip bir koku geldi. Evde yangın çıkmıştı. Hemen itfaiyeyi aradım ve kedim Uslu, komşumuzun yere düşmüş olduğunu fark etti. Ona yardım etti ve belki de hayatını kurtardı. Teyze uyanınca barıştık ve o günden sonra bize hep lezzetli yemekler yapıp teşekkür etti. Uslu, sadece bir evcil hayvan değil, aynı zamanda gerçek bir kahraman oldu.