Bir Cumartesi günüydü kardeşim Ece, beni erkenden kaldırdı ve bana şöyle dedi: Hadi Eda kalk da annemlere bahçede kahvaltı hazırlayalım dedi. Ben de: Ece tamam ama ne hazırlayacağız, biz ne yumurta haşlamayı ne de sucuklu yumurta yapmayı biliriz, dedim.
Bu yüzden ne yapacağız diye düşündük yatağımızda, sonunda benim aklıma annemin dün yaptığı kek geldi. Hemen mutfağa gidip bardakları, tabakları çıkardık, çayı demledik ve sütü koyduk sonra bunları bahçeye çıkardık. Ece: Hadi annemleri uyandıralım dedi, bende olur dedim. Ece ile birlikte annemlerin odasına gidip uyandırdık ve annemleri bahçeye götürdük. Annem çok şaşırdı ve bizi öptü. Kahvaltı yaptıktan sonra biz Ece ile bahçede oyun oynuyorduk, ben bir miyav sesi duydum ve sesin olduğu yere doğru gittim. Bir 
de baktım, arabanın altında bir yavru kedi var, Yavru kediyi kucağıma aldım ve onu annemlere götürüp anne bu kedi bizim olabilir mi dedim; oda olur kızım dedi. O kedicikle çok iyi vakit geçiriyorduk, kedinin ismini de Mırnav koyduk. Ama bir hafta geçince Mırnav’ın annesi çıka geldi ve biz onu annesine vermek zorunda kaldık. Annem bana şöyle dedi: Bir şeyden vazgeçmek her zaman kaybetmek anlamına gelmez.