Hatırladığım kadarıyla sizlerle bir anımı paylaşmak istiyorum.
Ben dört yaşımdaydım. Annem ve babam ile birlikte bir alışveriş merkezine gitmiştik. Büyük bir mağazada annem ile birlikte geziyorduk. Etrafta o kadar çok ilgimi çeken şeyler vardı ki; rengarenk eşyalardan gözlerimi alamadım. herbirine tek tek dokunmak istiyordum. Bir anda annem aklımdan çıkmıştı. kendimi hep annemin yanında hissediyordum. Arkamı döndün annem ve babam yoktu.
Başka başka insanlar vardı etrafımda. Eyvah dedim. Ben neredeyim bu insanlar kim. Bir o tarafa bir bu tarafa koşmaya başladım. Aradım bulamadım. Mağazanın dışına çıktım. Çok telaşlanmış ve çok korkmuştum. Etraftaki herkes yabancıydı. Kıyafetlerinden anladığım kadarıyla polis sandığım amcanın yanına yaklaştım. Aslında o amca güvenlik görevlisiydi. Ben annemi babamı kaybettim dedim ve ağlamaya başladım. Amca elindeki telsize birşeyler söyledi. Beni elimden tuttu ve yürümeye başladık. Biraz sonra annemi babamı karşımda görmüştüm. Çok sevindim. Mutluluktan uçuyordum. hemen sarıldım onlara. Annemde babamda çok korkmuştu.
Bundan sonra asla ellerini bırakmayacaktım. Söz verdim kendime.
Şimdi 8 yaşımdayım. Kalabalık olan yerlerde büyüklerimin yanından ayrılmıyorum. Artık büyüdüm. kaybolmanın ne kadar tehlikeli olduğunu daha iyi biliyorum.