Keşke görünmez olsaydım dedim her şeyden kendimi birkaç saniyeliğine soyutlayarak. Okuldaki uğultu bir anlığına arka plan müziği gibi kısıldı ve ben derin düşüncelerimde kaybolmaya karar verdim. Sanki toplumdan kaybolmuşum gibi düşündüm, kimsenin beni nerede olduğunu tahmin edemediği, bir süreliğine “ben” diye birinin ortalıkta gezinmediğini. Bunu evde tek başımada çok düşündüğümü fark ettim. Yalnız başıma, yatağımda uzanmış, bir çıt sesi dahinin çıkmadağı odamda sadece ben ve düşüncelerimin olduğu vakit bu fikre kitlediğimi kendimi. Görünmez olsaydım bir süreliğine nasıl hissederdim veya direkt nasıl olurdu hayat?
Kaçış biletim olurdu birçok şeyden. Aslında bakarsan direkt kaçıyor olurdum hayattan. Kimse görmüyor etmiyor sonuçta beni. Kızacak olmayacak olurdu ya da üzecek beni. Belki de ben birini kıramıyor, üzemiyor olacaktım. Geziniyor duruyor olurdum. Kendi halimde durmadan. İnsanları izliyor olurdum, hayatlarının gidişatı, mutlu olduklarını, üzüldüklerini ama kimse bilmiyor olurdu bunu. Bir bakıma çok korkutucu bir durum olurdu. Kimse bilmiyor olurdu dertlerini dinlenleyen birinin varlığını yalnız olmuş olurdum bunun sonucunda da. Ne kadar istediğim yerlere girebiliyor istediğimi dinleyebiliyor olsaydım bile o kadar da yalnız olurdum. Çevremdeki sesler arttı işte o sırada bunu fark edince. Derin bir nefes alarak devam ettim düşüncelerimin arasında kaybolmaya. İstediğimi dinleyebiliyor olurdum dedim evet, ne kadar da durdulamaz bir güç olurdu. Benim hakkımda konuştuklarını gözlerinin içine bakarak dinliyor olmuş olurdum ama farkında değiller bunun o sırada. Bir yana komik olurdu, ya beni gözlerimin içine bakarak övüyor olacaklar ya da gömüyor olmuş olacaklardı. Bilmediğim şeylerden bahsediyor olmuş olacaklardı, çok komik olurdu gerçektende. İstediğim yerlere girmiş olabilecektim. En avantajlısı belki de bu durumdur. Bir şeye para ödemeden yapabiliyor olacaktım. İstediğim filmin seansına girebiliyor, istediğim bir etkinliğe katılabiliyor olurdum. Kendi kendime onayladım işte o zaman evet gerçekten yararlı bir durum olurdu benim için diye.
O an koluma birisi çarptı ve bu düşünce karmaşasından kopmuş oldum. Arkadaşım taşıdığı kitaplardan beni görememişti ve özür dilemeye başlamıştı. İşte o an yeni bir düşünce belirdi zihnimde. Arkadaşlarım ve ailem ne olurdu? Görünmezim sonuçta onlarda beni göremiyor. Yalnızlığımın en büyük sebeplerinden biri olmuş olurdu. Onlarla vakit geçiremiyorum ne de olsa görünmezken. Mutluluklarına dahil olamıyor olurdum. İşte bu fikir hoşuma gitmedi o anda.Yerden kitapları kaldırıp bu düşüncesi aklımdan silmeye karar verdim. Görünmez olup kaybolacaksam beni unutmalarını asla istemezdim. Bir daha vakit geçiremeyeceksem onlarla kesinlikle redderdim bu yeteneğe sahip olmayı. Ama bir yandan da ne zaman benim hakkımda konuşsalar duyabilir olacaktım. Çok çelişkili bir durum olmuş olurdu. Ama onlardan uzak kalma fikrini kesinlikle sevmemiştim. Ne de olsa bu da bir düşünceydi gerçek olacak hali yoktu ya. Tekrardan düşüncelerimi toplayıp gerçekten ne isterdim görünmez olsaydım diye son bir kere daha düşündüm.
İstediğim yere girip çıkabilmeyi, istediğim kişilerin konuşmasını dinliyor olabilmeyi isterdim işte o an. Ne kadar bana zarar verme olasılığı yüksek olsa da merakımın çoğunu bitirmiş olacaltı bu elimdeki güç. Artık gözlerimi açma vaktimdi. Gerçek dünyayla olan bağımı hatırlamam gerekiyordu çünkü ders başlamak üzereydi. Yavaş yavaş gözlerimi açarak tüm dikkatimi derse vermeye hazırlandım ve bu düşünüdüğüm tüm fikirler kısa süreliğine beni tekrardan terk etmiş oldu.