Oyunlardaki geçmişi sil seçeneğinin bir benzerinin beynimizdeki anıları, bilgileri silmek için de geçerli olduğunu düşünün. İstemediğiniz, fakat sizin bir parçanız olan; yokluğunda benliğinizi kaybedeceğiniz anılardan kurtulabileceğinizi bir düşünün. Belki hayatı kolaylaştırır, dertsiz, tasasız, mutlu bir insan olmanıza yol açar; belki de sizi daha duygusuz biri yapar, robotlaştırır, asıl benliğinizden uzaklaştırır. Sonuçta insan anılarıyla, hayat tecrübeleriyle, dertleriyle, tasalarıyla, iyi günleriyle insandır. Korkunç anlar yaşamış, bunlar yüzünden psikolojisi bozulmuş olsa bile, hayat o kişinin karşısına bunları çıkarmıştır çoktan. Ve kişi de bunlarla başa çıkmanın bir yolunu bulmalıdır, onları silmenin değil.
Bazıları geçmişi unutmanın tek çare olduğunu düşünüyor, onlardan kurtulup tekrar mutlu olabileceğini…Geçmişinde kim bilir neler saklayan insanlar var. Kimi onlarla yaşamayı öğrenmiş, kimi ise çok derinlere atmış, kimse bulamasın diye. Derinlere atanlardan bir örnek: Ben. Yaşadığım bütün kötü şeyleri attım içime, konusunu bile açmadım. Ne anneme, ne ablama, ne en yakın arkadaşıma, ne de kendime… Sonuçta kimse kurcalamazsa yüzleşmek zorunda kalmazdım. Hatta imkanım olsaydı direk silmek isterdim beynimden, böylece konusunu açacak bir şey bile kalmamış olurdu. Ama derinlere saklamak yetmedi, elbet bir gün yüzleşmek zorunda kalacaktım ve o gün gelmişti. Bu safhada da anladım ki içime atmak veya silmek bir çözüm değil, asıl çözüm onların benim bir parçam olduğunu kabul etmek ve beni ben yapan en önemli şey olduklarını anlamaktı. Beni ” ben ” yapan şey iyi de kötü de olsa benim yaşadıklarım, gördüklerim, öğrendiklerimdi, anılarımdı, geçmişimdi ve onları saklamak, silmeyi istemek kendimi reddetmekti. Geçmişim zaten benim her şeyimdi. O gün benim için bir dönüm noktasıydı, yaşam felsefem artık kabullenmekti. Artık onlarla yaşamayı öğrenmiştim. Her ne kadar kötü olsalar da onlarsız bir hiç olacağımı anlamıştım. Her şey kolaylaşmıştı, ortaya çıkmasından korktuğum anılarım yoktu; çünkü hepsi zaten apaçık ortadaydı. Ve geçmişimi kabullenmenin artılarını hayatımın her alanında görüyordum. Eskisi gibi depresif değildim, daha güçlüydüm.
Geçmişimizi silebildiğimizi farz edelim. Belki geçmişte yaşadığı şeyler yüzünden kekeme kalan, hatta konuşamayan insanlar geçmişlerinin silinmesiyle iyileşebilir fakat o insan benliğinden bir parça kaybetmiş olur ve kendisi olmaktan uzaklaşır. Arkadaşlarının ve ailesinin o süreç içerisinde ona nasıl yardımcı olduklarını, nasıl destek olduklarını unutur. Ve insan hafızasına dışarıdan yapılan böyle bir müdahale insanın doğasını bozar. İnsani özelliklerimizi kaybetmemize yol açabilir. Bizi duygusuzlaştırır, yani robotlaştırır.
Demek istediğim yaşanan büyük bir şok sonucu kişinin ayakta kalmak için son çare olarak göreceği, yeni bir sayfa açmak için başvuracağı bu yöntem her ne kadar yüzeysel bakıldığında ideal bir yöntem gibi görünse de bizi benliğimizden uzaklaştırmaktan başka bir işe yaramayacak bir yoldur. Nasıl bir millet geçmişini unutunca benliğini kaybediyorsa, yozlaşıyorsa insan da geçmişini unutursa özünden uzaklaşır ve kendisi olmaktan çıkar. O insanı ” o insan ” yapan yaşadıkları, gördükleri, öğrendikleri, hissettikleridir, geçmişidir… Bu sebeptendir ki geçmişini silmek, kendisini yok etmektir bir noktada.