Bir gün Zeynep gece su içmeye kalktı. Tam o sırada bahçeden gelen gürültüyle yerinden sıçradı. Kapıya doğru gitti, kapının deliğinden dışarı baktığında kafasında siyah bir maske olan bir adam gördü. İlk bakışta hırsız olduğu anlaşılıyordu. Bu yüzden cebinden tam telefonu çıkarıyordu ki Zeynep’in aklına; Ece’nin onu kandırmak için şaka yapmış olabileceği geldi.
Dış görünüşüne baktığında hırsız kıza da benziyordu. Ama tesadüfen Ece’nin mesajını gördü. Mesajda, ‘Zeynep, ben uyuyamadım sen uyuyabildin mi?’ yazıyordu. Zeynep mesajı okuduktan sonra tekrar kapının deliğinden baktı. Hırsızın elinde telefonu yoktu. Zeynep şaşırdı ve tam polisi arayacakken şarjı bitti. Hemen telefonunu şarja taktı. Bir plan yapmalıydı, hırsızı bir yerde sıkıştırması, onu kapatması gerekiyordu. Zeynep’in aklına bir fikir geldi! Hırsız kıyafeti giyerek arka kapıdan çıkıp başka bir hırsız gibi arkadan geldi. Ve hırsızla konuşmaya başlamış. Hırsızla bayağı arkadaş olmuşlar.
Artık hırsızın her şeyini biliyormuş. Ayrıca artık arkadaş oldukları için hırsız ona güvendi. Bu sayede de onu bir yere kapatması daha kolay olacaktı. Birlikte eve girdiler, onu bir odaya kapattı ve polis çağırmak için telefonu ararken, kapıdan ece girdi ve yukarıdakinin abisi olduğunu söyledi! Zeynep çok şaşırdı. Ece, ‘1 NİSAN!’ diye bağırmış. Zeynep gülerek, ‘Nasıl böyle bir şey yaptın? Anlatsana Ece.’ demiş.
Ece de anlatmaya başlamış, ‘ Ben ve abim hırsız kıyafetleri giyip evden çıktık sonra birkaç ses çıkarıp seni uyandırdım ve kapıyı açmaya çalışıyormuş gibi yaptım. Senin kapıya geldiğini ayak seslerinden anladım. Sen mesaja bakarken abimle yer değiştik. Yani o mesaj tesadüf değildi. ‘Planın harika! Ama atladığın şey ben gerçek bir hırsızım…’ demiş Zeynep. Ece, ‘ Ne?’ demiş. Zeynep’te, ‘1 NİSAN! ‘ demiş.