Fikir ve düşünce özgürlüğü hepimizin sahip olduğunu düşündüğü bir özgürlüktür. Hepimiz fikirlerimizin kendimize ait olduğunu düşünüyoruz oysaki birçok düşüncemiz ailemiz ve toplumumuz tarafından aklımıza kazınmış olan kalıplaşmış düşünceler ve yaşadığımız hayatlar genellikle öğrendiğimiz rol modelleridir. Örneğin insanlara pembenin kız rengi mi yoksa erkek rengi mi olduğunu sorsak insanların çoğunluğu hiç düşünmeden kız rengi der. Bunun sebebi bu düşüncenin kafamızda kalıplaşmış olmasıdır.
Çocukluğumuzdan itibaren kız gibi, adam gibi, adam ol, kız işi, kız rengi, erkek işi, erkek rengi sözleri ailelerimiz ve etrafımızdaki insanlar tarafından aklımıza kazınmıştır. Çocuklar büyürken kızların eline oynamaları için bebekler verilip odaları pembeye boyanırken erkeklerin eline oynamaları için arabalar ve silahlar verilip odaları maviye boyanmıştır.
Çocuklar biraz daha büyüdüğünde kızlara temizlik yapmak, yemek yapmak öğretilirken erkeklere futbol oynamak ve araba sürmek öğretilmiştir. Bu durum yıllardır bu şekilde devam etmiş ve toplumda kalıplaşmış olan erkek ve kız kavramları yok edilememiştir. Bu kavramı yok etmek isteyip kendi hayatlarını şekillendiren insanlar olmuş olsa da yine de toplum tarafından kendilerine görev olarak belirlenmiş sorumluluklarından kurtulamamışlardır. Örneğin kadınlar yıllar boyunca çalıştırılmamıştır ve sonunda kendi hayatlarını ellerine alıp çalışmaya karar verdiklerinde bile yıllardır kendilerine görev belirlenmiş olan temizlik yapmak, çocuk bakmak, yemek yapmak gibi sorumluluklarını yerine getirmek zorunda kalmışlardır.
Çocuklar cinsiyetlerine göre yapmaları gerekenleri toplumdan öğrenerek büyüyorlar. Kızlar ben kızım benim yapmam gerekenler belli araba sürmeme gerek yok, arabayı erkekler sürer düşüncesi ile büyürken erkekler benim yemek yapmama veya temizlik yapmama gerek yok onlar kızların işi düşüncesiyle büyüyor. Sonrasında da ailelere kalan iş çocuklarını eleştirmek oluyor. Anneler ve babalar, kızlarını araba süremiyor ve spor yapamıyor diye eleştirirken erkek çocuklarını yemek ve temizlik yapamıyor diye eleştiriyor. Bu eleştiriyi yaparken çocukların yemek yapmayı veya araba sürmeyi neden bilmediğini sorgulamıyorlar sadece bilmemelerini ayıplıyorlar. Oysaki neden bilmediklerini sorgulasalar hatanın kendilerinde olduğunu fark edecekler. Eğer ki anneler ve babalar çocuklarını küçük yaştan itibaren cinsiyetlerine göre ayrıştırarak yetiştirmiş olmasalardı çocuklar büyüdüklerinde yemek yapmayı, araba sürmeyi, temizlik yapmayı, spor yapmayı ve şu anda cinsiyetlerinden dolayı kendilerine öğretilmeyen birçok şeyi biliyor olacaklardı.
Kadınların ve erkeklerin bilmeleri işlerin olması onların çocukluklarına ve ailelerine dayanıyor. Çocuklarımızı temizlik yapmayı bilmiyor diye veya araba sürmeyi bilmiyor diye eleştirmek yerine kendimizi eleştirmeliyiz. Kendimize benim çocuğum neden araba süremiyor veya neden yemek yapmıyor sorusunu sormalıyız. 
Bu soruları kendimize sorduğumuz zaman tüm suçun kendimizde olduğunu ve çocuklarımızın araba sürüp yemek yapmasını istiyorsak onlara öğretmemiz gerektiğini fark edeceğiz. Kadınları ve erkekleri eleştirmek yerine toplumdaki kadın ve erkek algısını ve cinsiyet ayrımcılığını yok etmeliyiz. Bu kalıplaşmış düşüncelerden kurtulup çocuklarımızı ayrıştırmadan yetiştirmeliyiz.