Bir sabah uyandığımda her şey daha farklı geldi gözüme. Sanki hiçbir kelimenin, hiçbir eşyanın ve hiçbir kişinin adını hatırlamıyor gibiydim. Boş boş etrafa bakıyor ve sesler duyuyordum. Çığlık ve ağlama sesleri kulaklarımda yankılanıyordu ama etrafımda hiçbir şey göremiyordum. Daldığım uykudan birden gözlerimi açtım. Her yer kapkaranlıktı tıpkı yaşadıklarım gibi. Her yerim acıyordu. En sonunda acıya dayanamayıp bağırdım, çığlıklar attım ama kimse duymadı. Karanlık yavaş yavaş dinmeye başlamıştı. Her şey yavaşça netleşiyordu. Odaya biraz bakınca namussuz eller ve acıyan morluklarımdan başka bir şey göremiyordum. Tekrar bağırdım. Çığlık attım, ağladım ama sanki dünya sessizliğe bürünmüştü. Ağzımdan çıkan bu yardım çığlığını bir tek ben duyuyordum…
Her geçen gün kadına olan şiddet artmakta ve onların çığlığını kimse duymamakta. Tüm dünya gelen çığlıkları dindirmek yerine sessiz kalıp onları dinliyor. Ama kadınlar da bu dünyada herkes gibi özgürce yaşayabilir. O çığlıkları duymamazlıktan gelmeyelim. Kadına şiddete dur diyelim!