Ailecek ormana pikniğe gitmiştik. Kardeşim ile canımız sıkıldı, ormanda yürümeye başladık. Fakat ne kadar yürüdüğümüzü bilemedik, çoook uzaklaşmıştık maalesef.
Kardeşim,
” Ayağımızı yorganımıza göre uzatmadık galiba.” dedi.
Geriye dönüp biraz ilerleyince uzakta bir ayı olduğunu gördük..
Kardeşim,
“Sürüden ayrılanı kurt yer.” Bizi ayı yiyecek galiba dedi.
Ayı bizi fark etmemişti. Yoldan çıktık. Ağaçların arkasından ayıyı gözlemeye başladık. Sessizce biraz bekledik. Ayının gitmeye niyeti yoktu. Ayı bizi görmeden bir kaçış planı yapmamız gerekiyordu.
Kardeşim, “ Akılsız başın cezasını ayaklar çeker.” dedi.
Yol boyunca uzanan tepeye parmak uçlarımıza basarak sessizce ilerledik. Oradan ailemizi görebiliyorduk. Biraz ilerledik. Ayının olduğu yerden uzaklaştık. Tekrar yola inerek ve koşarak ailemizin yanına geldik. Onların bizim maceramızdan haberleri yoktu. Maceramızı anlatınca babam,
“Bir felaket bin nasihatten yeğdir.” dedi.
Annem,
“ Akla gelmeyen başa gelir.” dedi.
