Uzun zamandan beridir düşünürüm, iyilik masum değildir. Tıpkı bunun gibi güzellik de böyledir. Fakat insanlar güzelliğe kanmakta ve iyi olduklarını savunmakta ısrarcıdırlar. Ön görüşlerimiz sayesinde arkadaşlarımızı, ikili ilişki partnerlerimizi seçeriz. Ne yazık ki ne yanlış düşüncedir çoğunun söylediği ”kalbinin güzelliği yüzüne yansımış” sözü. Sözüme başlamadan önce iyiliğin neden masum olmadığından ve güzel olan çoğu şeye kanıldığından bahsedeceğim.
Bir iyiliğin fedakarlıktan geldiğini düşünürsek (menfaatçi insanlar dışında) karşıdaki insan mahcup olur. Mahcupluk hoş bir duygu değildir ki zaten hepimiz elbet bir an hissetmişizdir. Biz de fedakarlık yaptığımız şeye bir gün ihtiyaç duyabiliriz. Eğer fedakarlık ettiğimiz bir duyguysa bu da gelecek hayatımızda bizim karşımıza çıkabilir ve büyük bir kaybımız olarak da değerlendirilebilir. Bu da bizim açımızdan hoş olmaz. Karşımızdaki insanın menfaatçi olduğunu düşünürsek o kişinin menfaatçi olmasının sebebini şöyle açıklayabilirim : Menfaatçi insanların menfaatçi olmasının sebebi o kişinin ailesi veya çevresindeki insanların sürekli ona iyilik yapmasından dolayı bencil olmaya başlamasından ve bunun devamının gelmesinden dolayıdır. Ayrıca insanların iyilik yapmasının sebebi ya karmaya inançlarından ya da karmaya şahitlik ettiklerindendir. Bunlardan hiçbiri değilse ahirete inançlarındandır. İnsanoğlunun içinde yattığı iyilik diye bir şey olduğundan değildir. Çünkü ahlak kurallarının büyük parçası olan iyilik dediğimiz şey Tanrı’ nın yarattığı meleklere mahsustur. Bu yüzden insanların yaptığı iyilik kutsal kitaplarda yazan gerçek iyilik değildir.
Artı olarak uğur böceğinin uğur getirdiğine inanılır isminden dolayı. Görünüşünden dolayı da bu doğrulanır. Ancak hamam böceklerinden korkulur ve pis olabileceği düşünülür. Bunun sebebi lağımlarda dolaşması değildir. Eğer hamam böcekleri tropikal ağaçlarda da yaşasaydı yine görünüşlerinden korkardık.
Rap türü şarkı çıkaran sanatçılar, rap şarkılar gençler ve tarzı olmayan insanlar dışında yargılanır yahut dışlanır. Bunun sebebi rap sokak sanatıdır ve şarkıların içinde yaşamın ne kadar acımasız olduğu argo cümlelerle insanlara en gerçekçi haliyle yansıtılır. Çünkü yaşanan yıkımlar ancak bu şekilde hissettirilebilir. Genç ve tarzı olmayan diğer takım insanlar pop şarkılarının eğlendirici ritmiyle mutlu olduğunu kendine yedirmeye çalışarak kendini avutur. Bu takım gerçekliğiyle yüzleşemeyen insanlar yüzleşenlere de katlanamayan kısımdır. Onlara göre edep iyilikten bir parçadır ve rap edebin bulunmadığı bir sanattır. Eğer rap bilindik ya da sevdikleri bir ressam tarafından yapılmış olsaydı bunu desteklerlerdi. Bunun sebebi onlar sadece sevdikleri şeylerin iyi olabileceğine inançarındandır.
Eli yüzü kirli bir çocuktan hırsız veya kötü ahlaklı olabileceği düşüncesiyle hem kendini hem de çocuğunu uzak tutan veliler, eli yüzü temiz çocuklarla çocuğunu arkadaş yapmaya uğraşırlar. Sırf kendi çocukları arkadaşından gördüğüyle kendisini geliştirebilir ve verimli vakit geçirebilir düşüncesiyle. İşte o eli yüzü kirli çocuk günü gelip rap sanatçısı olur. Eli yüzü temiz çocuk ise daha fazlasını istemekten hırsıyla hayatı boyunca boğuşur.
İnsanlar iyiliğin masumluk, güzelliğin iyilik olduğunu düşünür. Ne hayal dünyası ama (!) Ne doğru söylemiş Tolstoy ”Güzelliğin iyilik olduğunu sanmak ne garip bir hayaldir! ”