Merhaba ben Umut. Annem, babam ve ablam Sıla ile birlikte yaşıyoruz. Ablamla ben sürekli kavga ederiz ama genellikle birbirimizi çok görmüyoruz. Çünkü ablam odasından hiç çıkmıyor. Ya dersleri oluyor ya da telefonuna bakıyor. Ben de bundan fırsat bilerek televizyon seyrediyorum. Çünkü o televizyonun başındayken sadece onun istediğini izleyebiliyoruz.
Bir gün, okuldan geldiğimde tüm sıramın dağınık olduğunu gördüm. Açıkçası bu çok alışılmadık bir durum değildi ama masamı yatmadan önce tertemiz yapmıştım. Evde yokken nasıl bu kadar dağılmıştı. Bir ses geldi. Ablamın yatak odasına doğru yöneldiğimde ablamı gördüm. Okuldan erken gelmişti çünkü öğretmeni hasta olmuştu. Ona masamı onun dağıtıp dağıtmadığını sordum. Karşılık vermedi çünkü telefona dalmıştı. Tekrar sordum. Hayır deyip kestirip attı. Onun yaptığına emindim çünkü evde bir tek o vardı. Ablama kızmıştım ancak çok umursamadım. Sonrasında üstümü değiştirmek için odama geçtim. Dolabımı açtığım anda dolabımın da masam kadar dağınık olduğunu gördüm. Ablama sorduğumda ondan yine aynı “hayır” cevabını aldım. Yalan söylüyordu herhalde çünkü evde ondan başka kimse yoktu. Masamı toplayıp ödev yapmaya başladım.
O sırada annem gelmişti. Köpeğimiz Pati’yi gezdirmeyi bitirmişti. Tuvaletten çıktığımda ödevlerimin de yırtılmış olduğunu gördüm. Bu sefer kesin ablamdır dedim ve o yemek yerken onun telefonunu aldım ve onu çağırdım. “Abla eğer dolabımı ve masamı dağıttığını sonra da ödevlerimi parçaladığını itiraf etmezsen telefonunu tuvalete atarım.” dedim. Ablam “Ben yapmadım” dese de inanmadım. Sonra telefonu tuvalete yaklaştırdığımda ablam “Tamam ben yaptım” deyiverdi. “İtiraf ettiğine sevindim” deyip tam telefonunu ona verecekken telefon elimden kayıp klozete düştü. Ablam “Bunu yaptığına inanamıyorum.” diyerek ağlayarak odasına geçti. Bana çok kızmıştı.
Daha sonra annem yanıma geldi. Olanları ona anlattım. Ablamın her şeyimi dağıtması dâhil. Annem ise; “Oğlum onları ablan dağıtmadı. Siz okuldayken çocuklu bir misafir geldi. Gelen çocuk senin odanı dağıttı. O kadar.” dedi. “Tamam, peki o zaman ödevlerimin yırtılması?” diye sordum. “Sen tuvaletteyken Pati elimden kaçtı odana girip ödevlerini yırttı. Sana o an söyleyemedim.” dedi annem.
Çok üzülmüştüm. Ablamın, yapmadığı bir şey yüzünden telefonu artık çalışmıyordu. Ertesi gün okul dönüşü annemle sözleştik ve birlikte teknoloji ürünleri satan markete gittik. Tüm paramı harcadım ve ablama eski telefonundan daha güzel bir telefon aldım. Eve geldiğimizde ona yeni telefonunu verdiğimde çok sevindi. Böylece herkes mutlu oldu. Bu olaydan sonra bir şeyleri tam olarak sorgulamadan ve gerçeği öğrenmeden kimseyi suçlamamam gerektiğini öğrendim. Biraz pahalıya mal olsa da…