Michelle yine internetin tüm dünyada olmadığı 2. günde uyanmıştı. Televizyon yok, sabah programları yok, telefon, tablet, zoom görüşmeleri yoktu. Michelle, böyle bir durumun olacağını önceden bilemese bile bir araştırma yapmıştı. Araştırmayı tabii ki kendi isteğiyle yapmamıştı. Öğretmeni Bayan Ashspark vermişti. Bayan Ashspark’ ın istediği araştırma “İnternet olmasaydı ne olurdu?”ydu. Michelle araştırmanın sonucunu şu şekilde belirlemişti; “E-posta olmasaydı mektuplarla görüşürdük. Bu da bir yılda pul için 6.3 trilyon dolar para harcayacağımız anlamına gelirdi ve teknoloji şirketlerinde çalışan yaklaşık 1 milyon insan işsiz kalırdı.” Bu Michelle ve arkadaşlarını dehşete düşürüyordu. Ama hiçbiri umutlarını internetin geleceğinden kesmiyordu.
Herkes bunun nelere yol açabileceğinin farkındaydı ama beklemekten başka seçenekleri yoktu. Haberleri sadece gazete arayıcılığıyla haberdar olabiliyorlardı. Bu durum doğal olarak günlük hayatlarını etkilemişti. 21. yüzyılda bunların yaşanacağını kimse düşünmemiştir. Michelle bu duruma şaşırtıcı bir şekilde sevinmişti. Kimse buna anlam verememiş olsa da geçerli ve mantıklı bir sebebi vardı. Şöyle ki, ailesi Goodinternet adında bir hatta çalışıyordu, bu yüzden onlarla vakit geçiremiyordu. Artık internet olmadığı için akşamları birlikte vakit geçirebiliyordu.
Michelle’in günlük programı şöyleydi: Sabah kalkıyor tuvalette işini hallettikten sonra üstünü giyiyor, kahvaltı hazırlıyor ve yiyordu. Annesinden garajdan bisikletini çıkarması için anahtarı istiyor ve garajdan bisikletini alıp okula gidiyordu. Derslerini işleyip yine eve gidiyordu. Radyoyu dinliyor, ve babasına yemekte yardım ederek ödev yapıyordu. Bu artık bir rutin haline gelmişti ve internet geri gelene kadar böyle devam edecekti.