İnsanoğlu denince, çoğu kişinin aklına genellikle pozitif düşünceler gelir. Ama, bence durum çok farklı…
İlk olarak, zaten herkesin bildiği gibi insanoğlu, hırslı bir kişiliğe sahiptir. Sahip olduğuyla yetinmez, daha fazlasını ister. Daha fazlasını istediği için bu hırsı, kişinin hem kendisine, hem de çevresine zarar verir. Maneviyat onun için artık önemli değildir.
İnsanoğlu, bilmediği şeyler konusunda fikirler üretmeye çok meraklı. Pek çok insan her konuda fikir yürütür. Bu bazen o konuda uzman kişileri bile şaşırtabilir. Çünkü onlar, uzmanlardan daha çok bilgiye sahip olduklarını düşünürler. Bu durum onları çok gülünç duruma sokar.
İnsanoğlu çok bencil bir varlıktır. Herkesin, bir bencil tarafı vardır. Kimileri, sadece kendini düşünür. Bazıları, kendinden sonra karşısındakini düşünür. Nadir kişiler ise, ilk karşısındakini, daha sonra kendini düşünür. Doğanın şu anki hali, bu dünyadaki çoğu insanın sadece kendini düşünmesindendir. Bence, kıskançlık bencilliğin içindedir. Çünkü, bir insan bencil olmazsa, kendini düşünmezse, karşısındaki kişiyi de kıskanmaz. Sevdiği kişinin başarılarından o da mutluluk duyar.
İnsanlar, bir düşünceye körü körüne inanmışsa, bu inandığı şey uğruna her şeyi yapar. Mesela terör örgütleri, özellikle gençleri, kendi görüşlerine çekip, etki altına alıp, onlara aslında hiç yapmayacakları şeyleri kolaylıkla yaptırıyorlar. Gençler, canları pahasına bu örgüte hizmet edebiliyorlar.
Bu dünyadaki çoğu insan paraya düşkündür zaten. Birçoğunun hayatının amacı para kazanmaktır. Onlar, para varsa mutludurlar. Oysaki mutluluk, ihtiyacı olan birisine yardım etmektir, ailesi ile birlikte olmasıdır, arkadaşlarıyla gezip oyunlar oynayıp sohbet edebilmektir. Onlar, bunun kıymetini asla bilemezler. Para, mutlu olmak için bir amaç değil, geçinmek için bir araçtır.
”Cahiller kendini aklar, kamiller özünü yoklar.”* sözü, iki insan tipini çok güzel açıklar. Cahil insanların, her konuda kendini haklı gösterme gibi bir alışkanlığı vardır. Onlar her koşulda kendilerince haklıdırlar. Ama, kamil insanlar ise, her konuda önce, kendilerini sorgularlar. Kusuru hep kendinde görmeye çalışırlar. Bu da onların hep daha iyi ve daha kusursuz olmalarını sağlar. Dünyanın daha güzel olması için bu felsefeye inanan insanlara ihtiyaç vardır.
* Dertli Divani’nin bir sözü.