Avcılık, çeşitli silahlarla vahşi doğadaki hayvanları yakalamak ya da vurmak olarak tanımlanabilir ve Dünya’nın bazı bölgelerinde yasa dışı olarak kabul edilse de bazı yerlerde hala varlığını sürdürmektedir. Aslında sayısı bir hayli azalmış türleri korumak için avcılığın yasal olduğu noktalarda bu türlerin avlanması yasaklanmış olup kanunen yasal olmadığı için cezalar konulmuştur fakat kimilerinin bu yasalara uymayıp hayvanları daha da çok vurduğu göze batmaktadır. Diğer taraftan ise “avcılığın silah kullanma becerilerini geliştirdiği” gerekçesiyle bir spor olarak da adlandırılmaktadır.
Türü fark etmeksizin, her silah avcılık sırasında kullanılabileceği için atış becerileri her yönde geliştirilmektedir. Çoğu zaman bu aktivite çeşitli yerli halklar için hayati derecede önem taşımaktadır. Örneğin, büyüdüğünde vahşi hayvanlarla karşılaşacak olan Çeroki kabilesinin çocukları, kabile tarafından geleneksel avcılık yöntemleriyle bu hayvanlara karşı daha küçükken eğitilmelidir. Bunu yapmaları yasaklanmış olsaydı, çocuklar o bölgenin doğası ile başa çıkamayacağı için göç edeceklerdi üstelik muhtemelen bunun sonucu olarak da Çeroki kültürü yavaş yavaş unutulacak, yok olacaktı. Bu kabileyi unutup diğer bir topluluğa bakalım, İnuit halkı yüzyıllardır adım atılmamış buzullardan göç eden, aç ve vahşi kutup ayılarıyla karşılaşıyor. Hayvan da doğal olarak her yaz yemek bulmak için kasabalara saldırıyor. Daha önce aileniz tarafından hiç eğitilmemiş bir İnuit insanı olduğunuzu düşünün, ne yapacağınızı bilmiyorsunuz, dondurucu soğuktan hiçbir yardım eli uzanmıyor ve çocuklarınızın hayatı sizin kararlarınıza bağlı. İşte bu noktada avcılığı bir spor olarak öğrenmenin önemini anlıyorsunuz ancak iş işten geçmiş oluyor…
Farklı bir perspektif ile bakarsak, doğanın aslında kendi içinde avcılığa karşı nasıl önlemler aldığını görürüz. Normalde birbirleri ile beslenen örümcekler ve böcekler, dış bir saldırıya maruz kaldığında öncelikli olarak insanlara karşı kimyasallar üretmektedir. Kültürel açıdan ise sonuç yine aynıdır. Avcılığı hobiymiş, spormuş gibi öğrenen Çeroki kabilesi çocuklarının öldürdüğü değersiz, rastgele bir maymunun yavrusunun annesi olsaydınız nasıl hissederdiniz?
Hüzün, çaresizlik, belki intikam… Ama elinizden hiçbir şey gelmezdi, insanlar avlanmamaya karar vermediği sürece. Peki ya kutup ayısı? Yavruları için tüm gücünü verip silahlı insanlarla savaşan ve yeryüzünün en düşük sıcaklıklarında bile hayatta kalan bir hayvan, insanların rahatının bozulmaması için ölebilir mi? Taş ve topraktan kablosuz interneti bulan insanoğlu, elbette kutup ayılarının sürpriz ziyaretleri için bir çözüm bulur. Peki yavruları yuvalarında beklerken ölen ayının türü yok olduğunda zamanı geriye döndürebilir mi?
Sonuç olarak eğer sadece bakmak yerine aslında neyin ne olduğunu görürsek, hayvanların acı çığlıklarını işitmek yerine dinlersek onların aslında ne kadar acıya direnmelerine rağmen avcılığa kendi çaplarında “dur” dediklerini de görürüz. Çünkü seslerini duymadığımız zaman aslında susmuş olmuyorlar, susturulmuş oluyorlar. Sanki bir spormuş gibi öğretilen bu vahşet, onların son sözlerini söylemelerine bile engel oluyor. Yani ister insan ister hayvan ister bitkiler olsun konu, insanlık ölmediği sürece insanın da öldürmeyeceği her koşulda doğru kalmıştır, doğru kalacaktır. Ve insanlığın da ölmemesi için, avcılık dehşetinin spor değil, bir uğraş olarak bile kabul edilmemesi gerekmektedir.