Hangimiz süper kahraman filmlerini izleyip onların süper güçlerini kıskanmadık? Hangimiz o özelliklere sahip olmak için bir ton hayal kurmadık? O filmlerin içinde bulunmak için çocukken nelerimizi vermezdik? Dürüst olmak gerekirse, hepimiz isterdik. Her şeyimizi verirdik . Şimdi bize çok hayalperest bir dünya gibi gelse de, o hayatı yaşadığımız zaman bize hayallerimizdeki hayat gerçekmiş gibi gelecek. Ben her zaman insanların benim hakkımda neler düşündüklerini bana yalan söyleyip söylemediklerini anlamak istemişimdir, doğruyu söylemek gerekirse hep merak etmişimdir.
Güneşli bir gündü ve okulda geç kalmıştım başımın şiddetli bir şekilde ağrımasıyla uyanmıştım, evden nasıl çıktığımı bilmiyordum o kadar hızlıydım ki bir an kendimden şüphe ettim, akşam bir şeyler mi içmiştim? İçsem nasıl içerdim dün dışarıya bile çıkmamıştım annem de alkolü evde bulundurmayı sevmez tek tük misafirimiz geldiğinde ve genelde özel günlerde evde bulundururdu, yani içme şansım olanak dışıydı. Okula vardım hemen ardından sınıfıma gidip kapıyı çaldım fakat öğretmenimiz orda yoktu, Sena’nın yanına gidip sordum hocamızın gelip gelmediğini bana gelmediğini söyledi. Doğruyu söylemek gerekirse rahatlamıştım azar işitmeyecektim. sırama geçip sessizce kitap okumaya başlayacaktım kitabın kapağını tama açmıştım ki başımın ağrısı şiddetlenmişti annem böylesi durumlarda her zaman hemen ilaç kullanmamamı söylerdi, ama bu ağrı geçecek gibi değildi ilaç içmem gerekiyordu içemezdim aslında bunun iki nedeni vardı, birincisi suyum yoktu eğer sınıftan çıkarsam biri beni görür ve azar işitirdim ikincisi kahvaltı yapmamıştım aç karnına ilaç içemezdim. Teneffüsü beklemem gerekiyordu. Ben de kitap okumaya devam ettim unutmaya çalıştım baş ağrımı ama işe yaramıyordu çok kötüydüm bir türlü kitaba odaklanamıyordum, sınıftan çıkıp yemek yemem lazımdı yoksa bayılacaktım. kitabımı bırakıp hemen sınıftan çıktım, birinin beni görüp görmemesi umurumda değildi bir an önce başımın ağrısının geçmesini istiyordum. Tam kantinin olduğu katın merdivenlerinden inerken bir anda başımın ağrısı geçti şok olmuştum nasıl mümkün olabiliyordu böyle bir şey, bir anda geçmesi mümkün değildi garip hissediyordum. Aklıma küçükken severek izlediğim bir süper kahraman filmi gelmişti, süper kahraman zihin okuma gücüne sahipti en sevdiğim özelliği buydu. Her zaman bunu merak etmişimdir insanların düşüncelerini aslında merak ettiğim bir şey daha var, bu süper güç bende olsaydı ve insanların düşüncelerini okuyup kendi beynim de psikolojik hasarlar bırakır mıydı? Düşünmesi çok güç değil büyük ihtimal beynim artık kaldırmaz ve kötü yollara sevk edebilirdim, ama başka bir gözle bakıldığında insanların bana karşı düşündüğü şeyleri öğrenebilirdim. Ağrım geçmiş olabilirdi ama yine de kahvaltı yapmam gerekiyordu. Hemen kahvaltımı aldım, yedim sonra yukarı çıktım tam sınıfa girerken o ağrı yeniden geldi bu sefer kafamın içinde sesler duyuyordum, sesler ilk önce çok bulanıktı sonra netleşmeye başladı sınıftan bir arkadaşım bir konu hakkında konuşuyorlardı duyabiliyordum ama kafamın içindeydi nasıl mümkün olabiliyordu bu? Sınıfa geçtim diğer dersin başlamasına daha çok vardı, dolabımdan diğer dersin kitaplarını alıp sırama geçtim diğer ders başlayana kadar kitap okuyacaktım. Teneffüs zili çaldı ve sınıfta bir koç arkadaşımla bir film hakkında konuşmaya başladık ben filmi izlemiştim ama çok beğenmemiştim. Yine o ağrıdan girdi ve arkadaşlarıma baktığım da onların düşüncelerini okuyabiliyordum bu nasıl alabiliyordu bir tane arkadaşım filmi izledim dese de filmle alakalı hiç bir bilgisi yoktu şu anda olanları kimseye anlatamazdım, okuldan sonra hemen Alena ve Milas’ın yanına gitmem lazımdı belki onlara anlatabilirdim. Onlara güveniyordum neredeyse 10 yıldır arkadaştık gizlimiz saklımız olmazdı acilen annemin beni alması için bir şeyler yapmam lazımdı, o baş ağrısı yine şiddetli bir şekilde yine bastırdı bu seferki diğerlerine göre daha fazla ağrıyordu bunu kullanarak annemin beni almasını sağlayabilirdim ama vicdanım el vermiyordu kendimle çelişiyordum bunu yapmam lazımdı. Hemen rehberlik hocamın yanına gittim ve başımın çok fazla ağrıdığını söyledim çünkü izinsiz bir şekilde revire gidemiyorduk haber vermemiz gerekiyordu. Bana revire gitmemi söyledi, bende hemen revire gittim ama revirin yapabileceği bir şey yoktu çünkü başım ağrıyordu ve kafalarına göre ilaç veremezlerdi. Ben de tekrar rehberlik hocamın yanına çıktım, revirin bir şey yapamadığını söyledim o da bana annemi aramak isteyip istemediğimiz sordu bende kabul ettim planım burda başlıyordu annemi aradıktan sonra işim çok kolay daha olmuştu sinüzitlerim olduğunu biliyordu onu ikna etmek çok kolay olmuştu çünkü aklını okuyabiliyordum bu çok işime geliyordu ama vicdanım o kadar rahat etmiyordu ki ne yapacağımı şaşırmıştım. Annem yarım saat veya kırk beş dakika sonra varmıştı, beni alıp ilk önce eczaneye götürdü sinüzitlerim için bir ilaç alacaktı. Eve geldikten sonra annem işleri olduğunu söyleyip çıktı işte şimdi işim ekstra kolay olmuştu Milas ve Alena bu gün okula gitmemişlerdi dışarıda buluşacaklardı bu gün şanslı günümdeydim hemen Alena’yı aradım, bana bizim evin çok yakınlarında olan çimenlik bir alanda oturduklarını söyledi gelip gelemeyeceğimi sordum o da bana, sormama bile gerek olmadığını söyledi. Kıyafetlerimi değiştirip hazırlandım, tamamen simsiyahtım siyahı çok seviyordum beni herkesten gizlediğini düşünüyordum sırlarımı, düşüncelerimi, insanlara karşı tavrımı benimle alakalı olan her şeyi. Çok az bir mesafe kalmıştı neredeyse beş dakika falan, yanlarına varmıştım bu ikisini çok seviyordum beni rahatlatıyorlardı ve birbirlerine çok yakışıyorlardı. Onların da beni sevdiğini anlayabiliyordum çünkü düşüncelerini okuyordum. Onlara sarılıp selamlaştıktan sonra sere serpe çimlere oturmuştuk. Biraz sohbet ettikten sonra onlara bu gün olanları anlattım çok şaşırdılar ve benden onların tahin ettiği şeyleri söylemem için ısrar ettiler, bende onları kırmadım ve dediklerini yaptım. Şok olmuşlardı ne yapacaklarını bilmiyorlardı bu durumun hem çok muhteşem olduğunu hem de çok korkutucu olduğunu söylediler ve çoğu kişiye söylememem gerektiğini de eklemeyi unutmadılar. Bir kaç gün sonra… Okula gitmek için yola çıkmıştım ki annemi yoldan geçerken gördüm arabadaydı yanında bir adam vardı çok yakın görünüyorlardı, hemen annemi aradım ve nerde olduğunu sordum, bana ofiste olduğunu söyledi ama ona araba sesi geldiğini söylediğimde şaşırmıştı ve hemen ardından ekledim “anne servisteyim senin yolda olduğunu görebiliyorum” şok üstüne şok yaşamıştı annemin ilk defa bana yalan söylediğini görüyordum, kırılmıştım yanındaki adam önemli biri olmalıydı ki ana yalan söylüyordu o an ki can havliyle telefonu yüzüne kapatmıştım çünkü çok kırılmıştım annem benim en yakın arkadaşımdı ona hiç bir zaman yalan söylememiştim belki bir kaç küçük yalan ama bu kadar büyük değildi, peki yanındaki adama ne demeli gerçekten inanamıyordum. Okula vardım erken varmıştım o yüzden kahvaltımı yapacak zamanım vardı diğer teneffüsler de kitap okuyabilirdim. Kahvaltımı alıp doğruca sınıfa çıktım, iştahım kaçmıştı. Şimdi diyeceksiniz ki küçücük bir yalandan ne olacak diye, ama annem benim tek sırdaşım ve şu hayatta en çok değer verdiğim tek insan ve bana ilk defa yalan söyledi. Ben hayatta en çok değer verdiğim kişiden ihanete uğrarsam o zaman diğer insanlara nasıl güvenebilirim? Bu bencillik değil belki de anneme de aynı şekilde ben yalan söylesem o da böyle düşünür çünkü bizim birbirimizden başka kimsemiz yok.
Ne kadar süper güçlerim olsa da ben de insanım tabii bu özelliğe süper güç denebilirse, insanın en sevdiği sırdaşı olsun ya da en çok sevdiği kişi o kişi tarafından ihanete uğrayınca ne bir süper gücün önemi kalıyor ne de mutluluğun çünkü insan sevdiğiyle mutlu olur. İnsanlar her zaman süper kahramanların yerinde olmak ister ama onların da duyguları olduğunu unutur, hiç bir zaman onları izlerken empati kurmadık. Her zaman bir süper gücüm olsun istemiştim o da zihin okumaktı ama şimdi çok daha iyi anlıyorum süper güçlerin olsa da sen de bir insansın ve duyguların var.