İnanmalıyız

Ben  Asya. 14 yaşındayım ve Amasya’daki Işın Koleji’nde okuyorum. Bir  salı günü servisten inip tam sınıfa gidecekken duvarda asılı olan poster çok ilgimi çekti ve okumaya başladım. “Sayın 8. sınıf öğrencilerimiz sizlere yeni yarışmamızı sunmak istiyorum. “Matematik Zekası”  Posteri okuyunca önce biraz şaşırdım. Nereden çıkmıştı? Sonra katılıp katılmayacağımı düşündüm ve kararımı verdim. Katılmayacaktım çünkü matematiğimin kötü olduğunu düşünüyordum. Tam da o sırada zil çaldı, koşa koşa sınıfıma gittim. İlk dersimiz müzik idi. Normalde müzik dersini çok severdim ama bütün ders boyunca doğru bir karar verip vermediğimi düşünüp durdum. Zil çalınca arkadaşlarımla onların katılıp katılmayacaklarını sordum. Beren katılacağını söyledi ve Doğa da öyle. Ama Ayşe katılmayacağını söyledi. Onlara  ben de  katılmayacağımı söyledim. Akşam eve giderken serviste uykuya dalmışım ve uyandığımda şoförümüz Yavuz Amca bana “Asya uyan, eve geldin, hadi bakalım”  diyordu. Merdivenlerden çıkarken hala dalgındım, komşumuz Suna Hanım bana birkaç kere seslenmiş ama duymamışım. En sonunda beni yakalayıp bir kase ve içerisinde  6 dilim kek verdi. Tam neden bana bu kaseyi verdiğini soracaktım ki kendisi “Bunları annene götür yeni yaptım sıcak sıcak yiyebilirsiniz. Annene selam söyle, görüşürüz”  dedi. Teşekkür edip eve doğru ilerlemeye devam ettim. Ertesi gün ben okula gelmeden Ayşe bir plan yapmış, Beren’e  ve Doğa’ya haber vermiş. Benim ismimi yarışma listesine yazmışlar.  Okula geldiğimde hiçbir şey yokmuş gibi davrandılar. Her şey öğretmenimiz sınıfa girene kadardı. Sınıfa girdi ve  yarışmaya katılacak isimleri açıkladı işte o zaman öylece kaldım. Teneffüste olanları bana anlattılar. Neden bunu yaptıklarını ve neden bana fikrimi sormadıklarını sordum. Ayrıca sınava iki gün kaldığını da hatırlattım. Sürekli içimden “Bunu benden gizlediklerine inanamıyorum” diyordum. Yarışma gününde  kendime inanıp yapabildiğimin en iyisini yaptım. Bir ay  sonra sonuçlar açıklandı. Tam 1000 kişinin  içerisinden 5. olmuştum. Öncesinde arkadaşlarım benden özür dilediler ve ben sonrasında onlara” Benim de biraz hatam var arkadaşlar. Kendime güvenip inanıp bu durumu unutmalıydım.”  Ve barıştık hep beraber parka inip bu anı kutladık.