” Gülümse bitsin karanlık ” derdi büyükannem. “Bunun bir devamı var bulmak için çözmelisin biir önceki dizeyi “demişti. Gizemleri sevdiğimi çok iyi bilirdi. O şiirin diğer dizelerini bulmayı kendi kendime denedim çok denedim ama asla bulamadım. Şimdi arkadaşlarımı çağırdım. Onlar benim hep yanımdadır. Bu olayı onlarla çözmeyi deneyeceğim. Çağırdığım arkadaşlarım Zidil ve Ela’ydı. Onlara bildiklerimi anlattım. Ela “Uuuuu! Macera başlıyor” dedi. Üçümüzde güldük. Zidil bir şeyler geveliyordu “gülümse bitsin karanlık.” sonra bir anda bağırdı. “Buldum!” diye. Ela sıçradı. Ben “Ne? Nasıl ?Neymiş?” dedim. Zidil derin bir nefes aldı. ” Demiştin ki büyükannen senle çok vakit geçiriyordu ve senle ilgili her şeyi biliyordu.” biz o sırada kafalarımızı evet anlamında sallıyorduk. Devam etti “Su bu arada benim adım Su dürüst ol karanlıktan korkmuyor musun?” dedi. Ben utanarak “Evet” dedim. Ela ışığı kapattı. Ben çığlık atıp “Ela dalga geçme” diye bağırdım. Ela “Dalga geçmiyorum. Büyükannen gülümsersen karanlığın biteceğini söylemişti. Korkunu yenip gülümsemelisin.” dedi. Zidil “Biz senin yanındayız” diyerek güvenimi yerine getirdi. Gözlerimi açtım ve korkacak bir şey kalmamıştır. Bende gülümsedim. Bir anda odam parladı. Onlar şaşırmıştı. Ben öne ilerlemeye başladım. Bir kutu belirdi. Alıp açtım.
“Gülümse karamsarları şaşırt” diyordu kağıt. Zidil “Bunu nerede ve nasıl yapacağını biliyoruz” dedi. Okuldaki kız Nisan dan bahsediyordu. Hava atıp herkesi üzer ve çok önyargılı biriydi. Sonraki gün Nisan ne derse desin gülümsedik ve ‘Ne güzel’ dedik. Bir anda çantam parladı. Gidip baktık yine bir kutuydu. Açıkçası bu sefer kolay olmuştu. Bir şey yazıyordu.
“Gülümse güller açsın yüzünde” buydu yazanın. İlk anlamadık. Sonra dedim ki “Bahçe dersi orada hiç birimiz gülmüyoruz. Derste güllerimiz hiç açmadı.” Hepimiz birden bahçe sınıfına koştuk. Çiçeklerimizin topraklarını değiştirdik su verdik ama en önemlisi gülümsedik. Okul bitti. Eve gittik .Bir sonraki gün ilk ders bahçe dersiydi. baktığımızda güler açmıştı. Saksımın içinde bir kutu belirdi. Her zamanki gibi içinde bir yazı vardı.
“Gülümsemenle yayılsın ışık’tı. Sonra ilerleyen saatlerde sınıfta bir olay çıktı. Elektrikler kesilmişti. Akşam hava karanlık olduğu için göz gözü görmüyordu. Benim aklıma bir fikir gelmişti ‘ Herkes gülümsesin’ dedim. Garip geldi ama bizim sınıfta gariplikler olmasaydı eğlence olmazdı. O yüzden herkes gülümsedi ve işe yaradı. Masamda bir kutu belirdi.
‘Dünyayı ısıtmasan da güneş gibi ısıt çevreni’ yazıyordu. Altında ‘Not: Bu son cümleydi. “İNANIRSAN HER ŞEY GERÇEK OLABİLİLİR!.” yazıyordu. Bunu nasıl yapacağımızı biliyorduk.