Merhaba! Ben Furkan Başar. Beni haberlerde veya gazetelerde ‘‘İmkansızı Başaran’’ ,‘‘Yüz Yılın En İyisi’’ veya ‘‘Top Tutan’’ manşetleriyle tanıyorlar 24 Haziran 2009 yılında Ankara’da doğdum. Hala Ankara’da yaşıyorum. Bugün tatil günüm, size o herkesin konuştuğu başarı hikayemden bahsedeceğim. Hentbol hayatıma dördüncü sınıfta başladım. O zamanlar acemiydim. Okul takımına kaleci olarak girmiştim. İlk maçtan önceye kadar bir antrenman bile yapmamıştık, bazen toptan korkuyordum, bazen topu yakalayamıyordum. Yani çok güçsüz olduğumuzu düşünüyorduk ve bizle alay ediliyordular. ‘‘Siz yapamazsınız!’’ ya da ‘’İmkansız’’ diyerek. Ama, ta ki ilk maçımız başlayana kadar. O maç bizim en fazla farkla yendiğimiz maç olmuştu, o maçı on altıya dokuz yenmiştik. Sonra hiçbir maçı kaybetmedik. Ankara şampiyonu olmuştuk. Takvim, 15/03/2019’u gösteriyordu. Evet, ilk başta hiç umudumuz yoktu, ama çok mutlu olmuştuk. İmkansızı başarmıştık. Kazandığım madalyayı hala saklıyorum. O gün benim imkansızın olmadığını anladığım gün. Tam on beş yıl sonra, 15/03/2034 tarihinde İngiltere ve Türkiye final maçında Türk kaleci bendim. Bu çok büyük bir onurdu, aynı zamanda çok heyecanlıydım. Türkiye’nin gözleri üstümdeydi , çünkü ben aynı zamanda takım kaptanıydım. Bütün spor kanalları canlı yayın yapıyordu. Final maçına kadar giden zorlu patikayı aşabilmiştik. Ayrıca imkansızın olmadığının canlı bir örneğiydim ben, bunu tam on beş yıl evvel kanıtlamıştım. Hakem maçı başlatmıştı. Çok kritik bir maç olarak geçiyordu. İlk yarıda yirmiye on üç İngiltere öndeydi. Hakaretler yağıyordu, büyük tribünden, yine . Fakat imkansız başarılabilir bir şeydi. Bunu yapabilirdik. Kendimizi toparladık. Ne olursa olsun, yılmadık. İkinci yarı başlamıştı, gol üstüne goller yağdırmıştık sahadan. Bütün şutları kurtarmıştım. Kendimi topa odaklamıştım. Çok güzel gidiyorduk. Sinyalle oyun bitmişti. Evet deplasmanda dünya şampiyonu olmuştuk. Mutluluktan havalara uçmuştuk . Hatta neşemden İngilizce’de imkansız yoktur anlamına gelen, (nothing impossible) pankartını yaptırıp stadyuma asmıştım. Tam on beş yıl sonra, Ankara şampiyonluğundan, Dünya şampiyonluğuna atlamıştım. O dev gibi olan kupayı tutmanın hissi bir başkaydı. O göz kamaştırıcı parıldayan madalyayı takmak bir başkaydı. Zaten o gün dünya basınına yankılanırcasına manşet olmuştuk. Ama ertesi gün Uluslararası Hentbol Federasyonu beni çağırmıştı. Çünkü ben 2034 yılının dünyanın en iyi hentbol oyuncusu seçilmiştim. İşte o gün imkansızı yok etmiştim. Benim için imkansız bir kelime değildi artık. Tam on beş yıl boyunca daha yılın en iyi hentbol oyuncusu seçilmiştim ve dünya şampiyonu olmuştuk. (Ben emekli olana kadar) Sonra emekli olmuştum ve emekli olduktan sonra Uluslararası Hentbol Federasyonu beni tekrar çağırdı ve benim dünyada, yüz yılın gelmiş geçmiş en iyi hentbol oyuncusu seçildiğimi söylediler. O gün duyduklarıma inanamadım! Hayatımın en güzel günüydü. Kırk yıllık kariyerim boşuna gitmemişti demek. Yerel ve genel medya basını da bunu gündemine taşıdı ve uzun bir zaman bırakmadı. 15 mart her yıl uluslararası başarı günü olarak kutlanıyor. Bugün 15 mart 2050 ve dünya başarı günü. Bugün sosyal projeleriyle okullarda veya halk merkezlerinde imkansızın olmadığı ve imkansızın başarılabildiği anlatılıyor. Bugün haberlerde yine ben varım. Bu dünyaya imkansızın başarılabildiğini, sadece zaman aldığını kanıtlayabildiysem ne mutlu bana! İmkansızın anahtarı başarıda saklıdır. Bulmak size kalmış. 