Ne içindeyim zamanın,
Ne de büsbütün dışında;
Yekpâre, geniş bir ânın
Parçalanmaz akışında.
Bir garip rüyâ rengiyle
Uyuşmuş gibi her şekil,
Rüzgârda uçan tüy bile
Benim kadar hafif değil.
Bir uçurumdayım sanki sonunu bilmediğim. Gözlerim kör olmuş etrafı tanımaya çalışıyorum. Ne yaptığımı, ne yapacağımı bilmez bir edayla göz bebeklerinize bakıyorum. Ve tekrar uçurumun içine düşüyorum. Kayboluyorum oralarda ben. Beni görmüyorsunuz. Neden? Ben kötü bir şey yapmadım. Kötülüğü yapan bu hayat. Aldığım her nefes bana düğüm oluyorsa bunun sebebi de hayat. Ah, hayat. Kaybolduğum bir zamanmışsın meğer sen içinde. Kendimi bulmaya ve tamamlamaya çalıştığım her anda kayıp gidiyormuşsun meğer. O uçurumdan pamuklarla kaplı bir yere düştüğümü mü sanıyorsunuz? Hayır, bense oraya çakılıp kalıyorum. Fakat yavaş yavaş iniyorum ben çakılmaya. Bir tüy misali. İndikçe inerken hayatımı düşünüyor, emeklerimin, çabalarımın nereye gittiğini merak ediyorum. Sevmediniz beni, halbuki ben çok uğraşmıştım beni sevin diye. Olsun ben kendimi her şekilde avuturum. Size nazaran. Ve…