Bir sabah uyandım. Her zamanki gibi kalkıp okula gittim. Dans etmeyi çok seviyorum ancak dans etmekten utanıyordum. Arkadaşlarıma söylemek istiyordum çünkü benimle alay edeceklerinden korkuyordum. Gün bitti ve eve gittim. Annem, dans etmeyi sevdiğimi biliyordu.
Bir gün, öğretmenim annemi aramış. Öğretmenim “Bir gösteride yer almasını istiyorum. Bu yüzden yapmaktan zevk aldığı bir şeyi söyler misiniz?” dedi. Annem, tutamayarak bunu bana söylemişti. Bir gün, ben odamda dans ederken annem gizlice videomu çekip öğretmenime göndermiş. Öğretmenim bu videoyu görür görmez hayranlıkla izlemiş.
Teneffüste yanıma gelip, “Madem böyle bir yeteneğin vardı, niye bana söylemedin? Bana her şeyi söyleyebilirsin.” dedi. Ben de bunları duyunca her şeyi anlatmaya başladım. Derse girdiğimizde çok mutluydum. Sonraki gün öğretmenim, “Seni bir yetenek yarışmasına sokacağım.” dedi. Beraber yetenek yarışmasına hazırlandık. İlk defa bu kadar mutlu olmuştum.
Yarışma günü geldiğinde heyecandan patlıyordum. O gün yarışmada birinci oldum. Mutluluktan ağlıyordum. Bunların hepsi annemin o videoyu çekip göndermesiyle oldu. O gün ona biraz kızmıştım ama artık gurur duyuyorum. O gün, her şeyi öğretmenime anlatmamla başladı. Şimdi, onlar benimle gurur duyuyorlar. İyi ki bana bu cesareti vermişler, iyi ki varlar.