Evet, herkese merhaba! Bugünkü ana, düşündürücü, eleştirel sorumuz şu:
Hiç yorulmamak mı yoksa hiç unutmamak mı?
Aslında bu sorunun da, her soruda olduğu gibi bir potansiyel bir açıklaması var.
Bazı bilim insanlarına göre, unutmak beynimiz açısından iyi bir olanak çünkü; biz genellikle bilgileri yorulduğumuz zaman unutuyoruz ve boşalan bu alan beynimizin yeni şeyler öğrenmek için yer açmasına yol açıyor. Kısacası akıllı oluyoruz.
Bu iki konu (unutmamak ve yorulmamak) birbirleriyle çok bağlantılı çünkü mantıken unutmadığımız için yoruluyoruz ve yorulduğumuz için unutuyoruz. Unutmasak yorulmayız; yorulmazsak, bilgileri unutmayız veya unutmamıza ( bilgilerin beyinden boşalmasına) gerek kalmaz.
Diğer taraftan olağanüstü bir şekilde unutmayıp yorulmasak da beynimiz yeni bilgiler için yer açamaz ve bilgimiz unutmadığımız (bu bilgilerle) sınırlı olur. Bu şekilde bir insanın hayatını geçirmesi için ancak, duyu organlarının olmaması lazım ve bu imkansız.
Ayrıca eğer unutmamayı tercih edersek onun içinde hiç yorulmamamız gerekir. Bunun için de hiçbir kasımızın ve duyu organımızın olmaması gerekir çünkü yorulursak unuturuz, unutmazsak, yorulamayız. Bazı kaslarımız ve duyu organlarımız istemsiz çalışır.
Sonuç olarak; unutmamak ve yorulmamak, ikisi de imkansız şeyler. Eğer öyle gücümüz olsaydı ikisi de birden olurdu çünkü, ikisi de birbiriyle bağlantılı. Ama eğer; hiçbir duyu organım, hiçbir kasım olmasaydı ve buna rağmen unutabilseydim (ikisinin arasından) kesinlikle yorulmamayı seçerdim. Çünkü bazı şeyleri unutmak gerekir ama yorulmasaydım kesinlikle Süpermen olurdum.
”İnsan ya acılarını unutmasını, ya da kendi mezarını kazmasını bilmeli.” Honoré de Balzac
“İnsanları yorgun kılan hayat değil, taşıdığı maskelerdir.” William Shakespeare
@yagizerkamcelebi
