İnsan bu dünyaya tek başına gelir,onu anne karnından çıkaran doktorlar olsa da hayata tek başına başlar her insan.İnsanlar hayata tek başına başlamalarına rağmen hayatlarını sürdürürken onların her daim yanında olacak,onları destekleyecek,zor zamanlarında başlarını omuzlarına koyacak bir insana ya da insanlara ihtiyaç duyarlar.Bu kimi zaman bir arkadaş kimi zaman ise bir sevgili olur. Yalnız kalmayı,zorluklarla tek başlarına başa çıkmayı sevmezler.
Mutlu zamanlarını da tek başına geçirmek istemezler. Doğum gününüzü ya da özel ve sizin için anlamlı olan bir günü tek başınıza geçirdiğinizi düşünün. Sizin için anlamlı olan o gün birdenbire sizi hüzne boğan bir gün olmaz mı?
Ya da yeni bir okula gidiyorsunuz ve oradaki kimseyi tanımıyorsunuz amacınız hemen bir arkadaş bulmak olur çünkü tek başınıza kantine gitmeyi,sırada tek başınıza oturmayı istemezsiniz. Sizin yanınızda olmasını istediğiniz,teneffüslerde sohbet etmek istediğiniz ve sevmediğiniz insanlar hakkında konuşmayı bile istediğiniz bir arkadaşa ihtiyacınız olur.
Kısacası yalnızlık pek de çoğu kişinin istediği bir şey değil. Buna rağmen bazı insanlar birçok arkadaşa sahip olmaya nazaran tek başına kalmayı tercih ediyor. Bunun birçok nedeni olabilir aslında. Bazen yalnız kalmaya mecbur bırakılırız. Hayatın şartları bunu gerektirir çünkü. Çoğu zaman bu insanların seçeneği olmaz kader deyip geçelim. Bazı insanlarsa bile isteye uzaklaşır insanlardan,yalnız kalmak ister çoğu zaman çünkü insanların ona sadece zarar vereceklerini,kalplerini kıracaklarını ve onun ruh sağlığı için,üzülmemesi için en iyi seçeneğin insanlardan uzaklaşmak olduğunu düşünür. İnsanlardan beklenti duymayı bırakmışlardır, William Shakespeare’e katılırlar bu konuda çünkü demiş ki “Kendimi her zaman mutlu hissederim.Neden biliyor musunuz çünkü kimseden bir şey ummam,beklentiler daima yaralar.” Bir nevi haklılar aslında yeryüzünde bu kadar kötü insan varken,onlara güvenip sırtımızı yaslamak bir aptallık.
Ama Çehov’un da dediği gibi “Kendini yalnız hisseden kimse için her yer çöldür.” Hayatımıza kimseyi almazsak,konuşacak dertleşecek kimsemiz yoksa hayat zindan olur. Hayatınız boyunca kafanızın içindeki o kemirici sesle baş başa kaldığınızı düşünün,kimseniz yok çünkü siz böyle istediniz. O zaman da pişman olursunuz çünkü yalnızlık her zaman güzel değildir. Belli bir limitten sonra sizi deliye döndürür…