Her zamanki gibi sabah 8’de uyanmıştım.Her şey günlük rutinime göre ilerliyordu.Yatağımı topladım,kahvaltımı yaptım,dişlerimi fırçaladım.Her zamanki gibi derse yetişmeme on dakika kala giyinmeye başladım.Annem ve babam da uyanmıştı.Annem her sabah sürdüğü rujdan farklı bir ruj sürmüştü.Beni okula bırakmaları için kapıda onları bekliyordum.Annem onu beklerken sızlanmayayım diye her gün elime farklı bir meyve verirdi.Bugün vermeyi unutmuştu.Neden vermedi acaba diye düşündüm fakat dalgınlığına gelmiştir diye çok takılmadım.Babam arabanın anahtarını aldı ve kapıdan çıktı.Arkasından annem ve ben çıkarken ev telefonu çalmaya başladı.Kedim Kokoş ev telefonunun sesini duyar duymaz salona gelirdi.Bu sefer gelmeyince o sırada onu bugün hiç görmediğimi fark ettim.Bir şey demeden telefonu açmaya gittim fakat yetişemeden kapanmıştı.Annem boşvermemi söyledi ve kapıyı kilitleyip çıktık.Uyandığımda bildirimlerime çok dikkatli bakmamıştım.Arabada çok sıkıldığım için onlara tekrar göz attım.Hava durumunda beklenmedik bir şey olabileceği yazıyordu.Arabaya bindikten 12 dakika sonra annemi işe bırakırdık.Bugün 14 dakika sonra bıraktık.Sanki bugün her şey olduğundan farklıydı.Annemi bıraktıktan 6 dakika sonra okuluma gelmiştik.Yine geç kaldığım için kaygılı ve utangaç adımlarla okulun kapısından girdim.Kapıda güvenlik yoktu,yine olağandışı bir detaydı bu.Yürümeye devam ettim.Okulun binasına girdiğimde hiçbir ışık yanmıyordu.Sınıfımın olduğu kata çıktım ve sınıfıma girdim.İçeride sadece Mavi vardı.Bütün bu olanları tedirgin bir şekilde Mavi’ye anlattım.O da çok şaşkın ve ürkmüştü.Bir süre sınıfta bekledik fakat gelen giden kimse yoktu.Sınıftan çıktıktan sonra okulu aramaya karar verdik.O sırada öğretmenler için olan tuvaletten bir çocuk çıktı.Kendisi ben ve Mavi’den 2 yaş büyüktü.Olanları ona da anlattık fakat o her şeyin bir şaka olduğu kanaatindeydi.Ne dersek diyelim ona inandıramadık.Her şeyin bir saçmalık olduğunu söyleyip durdu.Annemi ve babamı arayıp beni almalarını istedim fakat ikisi de işte olduklarını,çıkamayacaklarını ve yalan söylediğimi düşündüler.Arabayla 18 dakika olan bir yol, yürüyerek 35-40 dakika olsa gerek diye düşünüp yola çıkmaya karar verdim.Sınıf arkadaşlarımdan,öğretmenlerimden ve diğer insanlardan haber yoktu.Daha sonra telefonum çalmaya başladı.Kayıtlı olmayan bir numaraydı.Annem hiçbir zaman bu numaraları açmamamı söylerdi.Zaten bugün her şey alışılmışın dışında,açsam ne olabilir ki diye düşünüp açtım.Çok küçük bir kız sesiydi.Bana asla eve girmemi,girersem göreceğim şeylerin beni çok üzeceğini söyledi.Yasaklanan bir şeyin insana daha cazip gelmesi gibi bir durumdan muzdariptim.Eve yürümeye devam ettim.Yaklaşık 35 dakikada eve varmıştım.Kapıyı açtım ve içeri girdim.Ev bomboş ve sessizdi.Kedimi aramaya başladım.Ben ne zaman eve gelsem kapıya gelir bacağımı tırmalardı.Evin her yerinde aradım fakat bulamadım.Ailemi tekrar aradığımda kuytu köşede bir yerde uyuyordur dediler.Saatlerce ortaya çıkmasını bekledim.Daha sonra ailem işten geldi.Kedim annemi benden daha çok severdi.O gelir gelmez onun yanına gider ve mutluyken çıkardığı sesi çıkarırdı.Annemin yanına da gitmedi.Kulağa ne kadar çılgınca gelse de onların gerçek annem ve babam olmadığını düşünmeye başladım.Çünkü tüm bu olanların farkında değillerdi.Her şey normal ilerliyormuş gibi davranmaya devam ettiler.Kedimi tüm gün bulamadım.Belki o telefonu açsaydım her şey farklı olacaktı.Ya da o telefonu açmasaydım her şey farklı olacaktı.İkinci teori bana daha mantıklı gelmişti.İçimden şunları geçirmeye başlamıştım.’’Başıma bunların geleceğini bilseydim o telefonu hiç açmazdım’’.Artık pes edip uyumaya gittim.Umarım her şey rüyadır diye düşünürken uykuya dalmıştım.Uyandığımda hiçbir şeyin dünden farkı yoktu.Ailem bir anda daha önce asla kedimiz olmadığını ve onların hepsinin hayal olduğunu söyledi.Bu neden hastanede uyandığımın kanıtıydı.7 yıl 3 aydır komadaymışım.Aslında şuana kadar yaşadığım her şey bir hayalden ibaretmiş.