Benim, oğlunuz Arda. Evet anne, doğru duydun, ben askere gidiyorum. Ama kendim için değil, ülkem için, sizler için, küçüklerimiz için, milletimiz için. Canım annem, ben geri dönmeyeceğim. Çanakkale’ye gidiyorum, benim gibi ülkesi için savaşacak kardeşlerimin yanına, ülkesinin geleceği için ellerinden geleni yapan insanların yanına. Ben yokken kendinize iyi bakın, anne üzülme, ben iyiyim. Sen de en az benim kadar biliyorsun ki ülken her şeyden önce gelir.
Kardeşime selamı mı ilet? Evet, biliyorum ara sıra kavga edebiliyoruz ama onu çok özleyeceğim, ona iletmeni istiyorum. İnşallah hayallerine ulaşabilirsin canım kardeşim. Ben şavaşa gitmiyorum, ben ülkemi kurtarmaya gidiyorum. Hem orada askerlikte de bir şeyler öğrenebilirim, belki öğrendiklerimi sizlere anlatabilirim.
Baba, sana da şunları söylemek istiyorum; baba, seni çok özleyeceğim. Kendine iyi bak, yaşlandın biliyorum ama keşke benle gelebilseydin. Allah izin verirse belki de geri dönebilirim. Ben her şekilde size döneceğime dair söz vermiyorum. Afedersiniz, şimdi gitmem gerek. Mustafa Kemal Paşa cephede beni ve kardeşlerimi bekliyor. Az kalsın söylemeyi unutuyordum, bütün mal varlığımı, yani birikimlerimi kardeşimin okulu ve eğitimi için kullanmanızı rica ediyorum. Ben mükemmel üniversitelerde okuyamadım ama onun okuyabilmesini çok istiyorum. Unutmayın ki hepsi ülkem için.
Hepinizi de çok sevdiğimi ve asla unutmayacağımı aklınızdan çıkarmayın.
