Hayatımın Hatası

Kapının bu eve uygun kasvetli bir tonu olan bir zille çaldığını duydum. Kim olabilirdi bu saatte bu eve gelen kişi? Ve ne istiyor olabilirdi? Dünyadaki -neredeyse herkes ölmüştü fakat benim gibi hayatta kalmayı başarabilenlerin de olduğunu biliyordum. Kesin bir kanıtım yoktu, ama biliyordum. Ayrıca onun başarabileceğini de biliyordum o

güçlü, zeki ve azimliydi. Benim yanıma gelmek için elinden geleni yapacağından emindim, kısa bir süre ayrı kalmak durumunda kalmıştık yalnızca. Silahımın kabzasını sıkıca tuttum ve kapıya doğru yavaşça ilerlemeye başladım. Kapı tekrar çalındı, bu sefer alacaklı gibi vurulmuştu kapıya. Hızlanarak gitmeye devam ettim kapının bakma yerinden baktım; uzun, sıska, kambur ve yıpranmış bir postacı şapkası takmış bir adam vardi önümde. Suratını tam göremiyordum, one doğru eğilmiş vaziyetteydi. Mantığım açmamamı çünkü onun da onlardan biri olabileceğini, içimdeki ses ise açmamı ve herhangi bir sorun çıkmayacağını söylüyordu. Ben de kapıyı açtım. Açar açmaz iki şey fark ettim. Birincisi: adam onlardan biriydi, ikincisi: adamın elinde bir hediye paketi vardi.

Arkamıza bakmadan var gücümüzle koşuyorduk. Bir ara sokağa girip oradaki bir büfenin içine saklandık. Her nefes alışımızda o kadar yüksek bir ses çıkıyordu ki bir süre nefes almadan beklemeye karar verdik. Yüzüne baktım, yüzünün her santimini ezberlemeye çalışıyordum. Onu her an kaybedebilirdim çünkü…Sanki aklımı okumuş gibi o da bana baktı. Bu sessizliği onlardan birinin keskin ve hırıltıya benzer nefes alışları bozdu. O an zaman durmuş gibiydi, geçmiyordu zaman. Asla burayı terk etmeyeceklerini sandim, ama nihayetinde gittiler. Bir süre bekledik ve sonra kalktık. Büfede bulduğumuz ihtiyaçlarımızı da aldık. Belki ihtiyacımız

olmayan birkaç şeyi de. Bana gülümsedi ve çantaya birkaç şişe cin de koydu. İçmeyi bırakmadan önce en sevdiklerimiz. Ben de ona gülümsedim ve ona sarıldım. Her saniye onu kaybetmeye daha çok yaklaşıyormuşum gibiydi. Ne zaman ona sarılsam güvende hissederdim. Bu anın da diğerlerinden bir farkı yoktu. Yine içimi bir güven duygusu kapladı, bütün vücuduma yayıldı ve sanki her şey normalmiş gibi bir his kapladı içimi. İşimizi bitirdikten sonra oradan ayrıldık. Beraber kaldığımız diğer kurtulanların yanına gitmeye koyulduk. Umuyorduk ki o şey ortalıkta değildi. O şey -ne olduğunu bilmiyorduk- insanların onu gördüğünde düşünebileceğiniz en kötü şekilde intihar etmesine neden oluyordu. Dünya nüfusunun çoğunu kaybetmiştik, birden dünyanın her yerine yayılmış ve herkesi öldürmüştü. Biz ise yaklaşık on kişi hayatta kalabilmiş nadir insanlardandık. Yiyecek, su, giyecek gibi ihtiyaçlarımız tükenmek üzere olduğu için biz ve genç bir oğlan gönüllü olmuştuk. Ne yazık ki yolun başında o genci şişten geçirmişlerdi. Onlara engel olamamıştık ve açıkçası çok travmatik bir andı. Gözümün önünde şişten geçirilmesi… Ama durup mızmızlanacak vaktimiz yoktu, yola devam etmiştik ve inşallah sağ salim eve varacaktık.

Eve ulaştık ama döndüğümüzde herkes ölüydü. Hayatımın travmasını yaşıyordum ama adrenalin ayakta kalmamı ve savaşmamı sağlıyordu. Sığınmak için başka bir yer bulmakta karar kıldık. Burayı bulmuşlardı ve elimizden geldiğince en hızlı şekilde oradan uzaklaştık. Aniden rüzgar esmeye, yapraklar uçuşmaya başladı. Ve gittikçe hızlandı. O şey gelmişti çantamdan iki fular çıkardım ve birini Güney’e verdim. Çabucak bağladık onu görmessek delirmezdik çünkü. Hızlıca bir plan yaptık. Ama bu ayrılmamızı gerektiren bir plandı. Onu son bir kez öptüm ve gittim. Beynimin içindeydi onun sesi: Gözünü aç, gözünü aç. Uzaklaştım karar kıldığımız buluşma yerine doğru arkama bakmadan gittim. Ses de uzaklaşmamla beraber yavaşça kayboldu. Ama beynim gitmemi söylerken kalbim geri dönmemi söylüyordu. Hayatımda ilk defa kalbimi dinlemedim, ona söz verdiğim gibi oradan uzaklaştım. Ve hayatımın hatasını yaptığımın farkında değildim.

(Visited 48 times, 1 visits today)

BESTEPE BLOGGERS

Arşivler