HAYAT MÜCADELEM !

Bugün günlerden pazartesi. Çok istemesem de sabah erken uyandım. Erken uyanmayı sevmiyorum. Ama benim  erken uyanmayı sevmememin nedeni pazartesi günlerinin haftanın ilk okul günü olduğu için değil, hatta olmadığı için. Afrika’da yaşadığım için okula gidemiyorum. Hatta benim gibi 1.8 milyon çocuk da okula gidemiyor. Bazı çocuklar okula gidebiliyor. Gece yatmadan önce hep aynı şeyi düşünüyorum. ‘Keşke ben de o çocuklar gibi okula gidebilsem…’ diye yakınıyorum. Ama ne fayda, hiç bir şey değişmiyor. Annem ev hanımı. Bir ablam ve bir erkek kardeşim var. Çok zor da geçinsek, bir şekilde geçiniyoruz. Evde sadece babam çalışıyor. Ablam işsiz. Erkek kardeşim de okula gitmiyor. Ben küçükken annem okula gitmiş. Keşke onun yerinde olabilsem diye düşünmüyor da değilim. Her neyse annem küçükken okula gittiği için bana okuma ve yazma öğretmişti. Onun ilkokulda ki defterine bakarak annemle küçükken çalıştığımızı hatırlıyorum… Ben de erkek kardeşime okuma ve yazmayı öğretmeye çalışıyorum. Her gün yarım saat civarı onu çalıştırıyorum. Babam da  maaşıyla evi geçindirmeye çalışıyor. Her sabah kendimi daha yorgun ve bıkkın hissediyorum. Ama tek umudum bir sabah uyandığımda babamın bana bir okulumun olduğunu söylemesi. Ama içimde hala bir umut var…